overland vliegen
Door: Michael
Blijf op de hoogte en volg Michael
12 Juni 2012 | Verenigde Staten, Mesa
Hallo allemaal.
Soms is een week ZO om. Of twee... of drie. Hoewel ik natuurlijk wel weer wat leuke dingen heb gedaan, en wat mooie plaatjes heb geschoten (die hieronder te zien zijn) heb ik eigenlijk niet het idee dat ik 'wereldnieuws' te melden heb deze keer: oftewel, alles gaat zo zijn gangetje. Mezelf kennende kan ik echter toch wel weer een aantal pagina’s vullen met tekst, dus ga er maar eens goed voor zitten!
Vorige keer dat ik schreef, was ik net ‘solo’. Inmiddels heb ik nog zes solovluchten gemaakt, en een aantal 'Dual' vluchten, met instructeur dus. Tijdens de solo’s moet ik oefeningen doen waardoor mijn controle over het vliegtuig (als het goed is) steeds beter en nauwkeuriger wordt (voor de vliegfanaten onder ons: steile bochten 45 en 60 graden, overtrek in verschillende configuraties, gesimuleerde motorstoring met nadering voor noodlanding in een veld, en veel touch & go’s om landingen te oefenen in verschillende configuraties).
Deze oefeningen doe ik in een speciaal oefengebied, vlakbij het vliegveld. Daarna ga ik naar een nabei gelegen vliegveld (Mesa-Gateway) om mijn landingen te oefenen, door steeds ‘door te starten’. Uiteindelijk vlieg ik dan terug naar mijn ‘thuisbasis' Falcon Field, voor een laatste landing. Dat gaat meestal in een keer goed. Maar onlangs liep er een coyote (wilde hond) op de landingsbaan, dan moet je “go around”: terug de lucht in klimmen, een circuitje vliegen en het nog een keer proberen. Dat zijn wel leuke dingen om mee te maken, omdat je dan echt ziet waarvoor je zoveel oefent met die naderingen en landingen.
Naast de solovluchten ben ik nu bezig met Cross-Country vliegen, of zoals we dat bij het zweefvliegen noemen: overland vliegen. Hierbij navigeer je naar een vliegveld dat ongeveer 150 tot 200 km van je thuisveld (Falcon Field dus) af ligt, door middel van een zelf uitgezochte route op de kaart. Die route moet je afvliegen met een kompas en timer, en ondertussen naar beneden kijken of je nog ongeveer zit waar je hoort te zitten volgens de kaart. Dit is een leuke onderneming, omdat je eens verder weg gaat dan het oefengebied, in andere luchtruim structuren vliegt, en onderweg ook veel andere vliegveldjes ziet! En het is natuurlijk leuk om ook eens op andere velden te landen.
Zo had ik tijdens mijn D18 vlucht (D voor Dual, 18e vlucht in totaal) gepland naar Flagstaff te vliegen. Hier zit –vooral in het begin- nog een flink aantal uren voorbereiding in, want je moet de route uitstippelen, met kompaskoers en hoogte erbij, alles opzoeken over het vliegveld waar je naartoe gaat, en eventuele andere vliegvelden waarheen je zou kunnen uitwijken als er iets mis gaat. Dan moet je een paar uur voor je vlucht kijken hoe de winden en temperaturen zijn op hoogte, en voor elk ‘been’ van je route uitrekenen hoe lang het duurt, welke snelheid je precies hebt, en dus hoe lang je onderweg bent, en hoeveel brandstof je nodig hebt.
En natuurlijk is dat ‘uitwijken’ nu juist de oefening als je in opleiding bent. Dus ik heb Flagstaff nooit gezien, want vanwege “slecht weer” (gesimuleerd dus...) aldaar moest ik uitwijken naar Sedona. Dit is een vliegveld dat op een berg is gelegen, op maar liefst 7014 voet. Dat is dus een bovenop een berg van dik twee kilometer hoog. Op dergelijke hoogte, in combinatie met temperaturen van boven de 30 graden Celcius, kun je merken dat je motor nog maar weinig over houdt van de 180 paardenkrachten die hij ‘normaal’ levert. Bovendien waait het op die hoogte wat harder (we hadden nu ook nog windstoten) en de landing was dan ook even flink zweten. Het leuke van een instructeur naast je, is dat je deze ‘risico’ landingen met veel wind en hoge elevatie gewoon zelf mag maken, maar je instructeur zit er natuurlijk erg oplettend naast. Solo mag namelijk niemand naar Sedona, omdat het te gevaarlijk is in de zomer.
Enfin, naast het vliegveldje van Sedona is een restaurantje, waar de instructeur en ik even spare-ribs zijn gaan eten, wat erg lekker was. En daarna weer terug gevlogen: dat was dus een mooi schooldagje!
Vandaag vlieg ik nog een Dual overland vlucht, als die goed gaat krijg ik een endorsment (toestemming...) om solo overland te mogen vliegen: de komende dagen ga ik dus lekker zelf op pad, naar andere vliegveldjes!
Wij trainen dus juist voor situaties waarin dingen niet gaan zoals je verwacht. Maar soms gebeurt er ECHT iets, dat weinig met trainen te maken heeft. Leuke termen waar je dan mee kan smijten zijn “actual” en “simulated”.
Zo vloog ik eergisteren met mijn instructeur ‘overland’ naar Tuscon International Airport. Lees, dat is een intenationale luchthaven, waar van alles voorbij komt, zoals grote boeings 747, militair verkeer, en dus ook studenten met ‘sportvliegtuigjes’ haha! Daar aangekomen parkeerden we op het platform voor de kleine luchtvaart, en mijn instructeur en ik kregen een lift van een speciale shuttle bus voor ‘badged personell’, ergo iedereen met een uniform en een pasje, naar de terminal. Daar aten we wat in een sportcafetaria, waar lekker Amerikaans zo’n veertig televisieschermen hingen, zodat je elke wedstrijd van elke sport tegelijkertijd kon volgen. Ik vertelde John, de instructeur dus -overigens 24 jaar oud- dat ik was opgegroeid met eten aan een keukentafel, zonder televisie. Dat kon hij nauwelijks geloven. Nou goed, wij weer naar buiten, alle checks gedaan, motor gestart. Toen begon het taxien, dus het rijden naar de startbaan. Toen we er bijna waren viel de motor ineens uit! Normaal gesproken doe je een soort test van de motor (de run-up) net voordat je opstijgt, en bij ons was dus 10 seconden voor de run-up de motor gestopt... Na 5 pogingen om de motor opnieuw te starten wilde deze het nog steeds niet doen, bovendien mag je ‘m niet meer dan 6 keer achter elkaar starten: dan MOET het vliegtuig naar ‘onderhoud’ voor een inspectie. Dus hebben we bij de verkeersleiding een sleepwagen besteld, welke ons terug sleepte naar het platform. Daar stonden we dan, vast op Tuscon International Airport, haha! Na een hoop telefoontjes naar school, en klasgenoten, kon niemand ons ophalen met de auto. Op aanraden van school zouden we dan maar een auto huren, om 2,5 uur lang terug te kunnen rijden naar school. Echter, school belde ons nog eens terug, en het bleek dat er een vliegtuig en een instructeur beschikbaar waren om ons op te komen halen! Dus moesten we nog anderhalf uur wachten tot dit vliegtuig er was. Instructeur John en ik keken ondertussen in de lounge een ijshockey wedstrijd. Eindelijk kwam er een instructeur van onze school binnen lopen, met de verlossende woorden dat hij ons op kwam halen.
Ondertussen was de zon NET onder, dus ik kreeg een ‘lift’ terug naar school bij schemer en duisternis. Hierbij werd wel op zicht genavigeerd, wat in Nederland niet mag, maar in de USA wel (VFR night). Het viel me op dat er 's nachts prima te navigeren valt op zicht, want er branden overal zoveel lampjes dat je perfect ziet waar je bent! Dat was dus wel (onverwacht, en erg) bijzonder!
Tot zover de vliegverhalen. In onze vrije tijd worden natuurlijk nog steeds de nodige tripjes gemaakt. Onlangs kreeg ik van iemand het commentaar dat mijn reis meer op vakantie lijkt dan op training. Dat komt natuurlijk omdat ik in de vliegtuigen geen foto’s mag maken van school, en ik zodoende dus veel foto’s heb van ‘vrije tijd’ en heel weinig foto’s van school... Maar wees niet bang, bijna elke dag doe ik netjes mijn vluchtje op school, en zoals ik al noemde, de voorbereiding voor elke vlucht duurt langer dan de vlucht zelf! Bovendien, vliegen is een inspannende gebeurtenis: een vluchtje van twee uur kost mij denk ik wel drie keer zoveel energie als een autoritje van gelijke duur. Daarom, is het echt nodig voor ons dat we af en toe even helemaal ‘weg’ gaan. Even weg van de Springs hier, omdat het altijd over vliegen gaat in deze omgeving. En daarnaast ben je maar EEN keer in je leven voor zo’n lange tijd in Arizona!
Zo zijn we ’s avonds wel eens naar de bioscoop geweest, of naar een winkelcentrum om wat rond te slenteren en goedkoop kleren te kopen, OF, en dat is natuurlijk veel leuker: ’s avonds naar de woestijn om een kampvuurtje te stoken, en wat biertjes te drinken!
Daarnaast moest ik trouwens ook nog een nieuwe aanjager in onze Cadillac bouwen, want deze was doorgebrand... De temperaturen lopen hier inmiddels op tot over de 40 graden, bijna elke dag, dus dan is airco in de auto toch wel handig. Dus even op de sloopt een aanjager gekocht, en lekker gesleuteld.
Onlangs zijn we ook naar een meertje in de buurt gereden (omdat het tuben veel te druk was...) waar een klif was van zo’n 20 meter hoog, waar we een paar keer vanaf zijn gesprongen.
Ook hebben we twee weekenden geleden een auto gehuurd (veel betrouwbaarder, goeie airco, en eventueel service bij pech) waarmee we naar de Grand Canyon zijn gereden. Wat een prachtig uitzicht is dat zeg!
Afgelopen weekend zijn we in Old Scottsdale geweest, een aantal straten die helemaal "western" zijn ingericht, met veel souvenir winkeltjes. Dan voel je je ineens toch weer enorm toerist, hoewel je hier vijf maanden verblijft. Maar goed, de eerste souvenirs zijn binnen.
Gisteren hebben we met 8 jongens een boot gehuurd, met 200 PK sterke motor, om onszelf eens op volle snelheid in zo’n soort opblaasbaar vlot te laten voortslepen door het water. Dat ging hard joh! Na een paar keer proberen krijg je het trucje door, hoe je in S-bochten op het vlot moet blijven liggen, terwijl je over de hekgolven van de boot gaat. En natuurlijk wordt er steeds wilder gevaren! Uiteindelijk kwam ik een paar keer volledig los van het water, met vlot en al, om heel eventjes zo’n anderhalve meter boven het wateroppervlak uit te komen, en vervolgens met een klap terug op het water. Kortom: veel lol. Je zult het wel zien op de foto’s.
Een heuglijk moment was ook het ontbijt van gisterochtend: WORSTENBROODJES!!! Mijn vriendinnetje Nikki, en mijn familie hadden me een doosje opgestuurd met oer Hollandse producten waarvan ze dachten dat ik ze wel zou missen. Fantastisch!
Goed, hoogste tijd om te stoppen, anders wordt het verhaal weer veel te lang!
Laat even een berichtje achter als je een leuk nieuwtje hebt van ‘thuis’, of zomaar omdat het leuk is! Ik ben benieuwd :)
Groetjes, Michael.
Soms is een week ZO om. Of twee... of drie. Hoewel ik natuurlijk wel weer wat leuke dingen heb gedaan, en wat mooie plaatjes heb geschoten (die hieronder te zien zijn) heb ik eigenlijk niet het idee dat ik 'wereldnieuws' te melden heb deze keer: oftewel, alles gaat zo zijn gangetje. Mezelf kennende kan ik echter toch wel weer een aantal pagina’s vullen met tekst, dus ga er maar eens goed voor zitten!
Vorige keer dat ik schreef, was ik net ‘solo’. Inmiddels heb ik nog zes solovluchten gemaakt, en een aantal 'Dual' vluchten, met instructeur dus. Tijdens de solo’s moet ik oefeningen doen waardoor mijn controle over het vliegtuig (als het goed is) steeds beter en nauwkeuriger wordt (voor de vliegfanaten onder ons: steile bochten 45 en 60 graden, overtrek in verschillende configuraties, gesimuleerde motorstoring met nadering voor noodlanding in een veld, en veel touch & go’s om landingen te oefenen in verschillende configuraties).
Deze oefeningen doe ik in een speciaal oefengebied, vlakbij het vliegveld. Daarna ga ik naar een nabei gelegen vliegveld (Mesa-Gateway) om mijn landingen te oefenen, door steeds ‘door te starten’. Uiteindelijk vlieg ik dan terug naar mijn ‘thuisbasis' Falcon Field, voor een laatste landing. Dat gaat meestal in een keer goed. Maar onlangs liep er een coyote (wilde hond) op de landingsbaan, dan moet je “go around”: terug de lucht in klimmen, een circuitje vliegen en het nog een keer proberen. Dat zijn wel leuke dingen om mee te maken, omdat je dan echt ziet waarvoor je zoveel oefent met die naderingen en landingen.
Naast de solovluchten ben ik nu bezig met Cross-Country vliegen, of zoals we dat bij het zweefvliegen noemen: overland vliegen. Hierbij navigeer je naar een vliegveld dat ongeveer 150 tot 200 km van je thuisveld (Falcon Field dus) af ligt, door middel van een zelf uitgezochte route op de kaart. Die route moet je afvliegen met een kompas en timer, en ondertussen naar beneden kijken of je nog ongeveer zit waar je hoort te zitten volgens de kaart. Dit is een leuke onderneming, omdat je eens verder weg gaat dan het oefengebied, in andere luchtruim structuren vliegt, en onderweg ook veel andere vliegveldjes ziet! En het is natuurlijk leuk om ook eens op andere velden te landen.
Zo had ik tijdens mijn D18 vlucht (D voor Dual, 18e vlucht in totaal) gepland naar Flagstaff te vliegen. Hier zit –vooral in het begin- nog een flink aantal uren voorbereiding in, want je moet de route uitstippelen, met kompaskoers en hoogte erbij, alles opzoeken over het vliegveld waar je naartoe gaat, en eventuele andere vliegvelden waarheen je zou kunnen uitwijken als er iets mis gaat. Dan moet je een paar uur voor je vlucht kijken hoe de winden en temperaturen zijn op hoogte, en voor elk ‘been’ van je route uitrekenen hoe lang het duurt, welke snelheid je precies hebt, en dus hoe lang je onderweg bent, en hoeveel brandstof je nodig hebt.
En natuurlijk is dat ‘uitwijken’ nu juist de oefening als je in opleiding bent. Dus ik heb Flagstaff nooit gezien, want vanwege “slecht weer” (gesimuleerd dus...) aldaar moest ik uitwijken naar Sedona. Dit is een vliegveld dat op een berg is gelegen, op maar liefst 7014 voet. Dat is dus een bovenop een berg van dik twee kilometer hoog. Op dergelijke hoogte, in combinatie met temperaturen van boven de 30 graden Celcius, kun je merken dat je motor nog maar weinig over houdt van de 180 paardenkrachten die hij ‘normaal’ levert. Bovendien waait het op die hoogte wat harder (we hadden nu ook nog windstoten) en de landing was dan ook even flink zweten. Het leuke van een instructeur naast je, is dat je deze ‘risico’ landingen met veel wind en hoge elevatie gewoon zelf mag maken, maar je instructeur zit er natuurlijk erg oplettend naast. Solo mag namelijk niemand naar Sedona, omdat het te gevaarlijk is in de zomer.
Enfin, naast het vliegveldje van Sedona is een restaurantje, waar de instructeur en ik even spare-ribs zijn gaan eten, wat erg lekker was. En daarna weer terug gevlogen: dat was dus een mooi schooldagje!
Vandaag vlieg ik nog een Dual overland vlucht, als die goed gaat krijg ik een endorsment (toestemming...) om solo overland te mogen vliegen: de komende dagen ga ik dus lekker zelf op pad, naar andere vliegveldjes!
Wij trainen dus juist voor situaties waarin dingen niet gaan zoals je verwacht. Maar soms gebeurt er ECHT iets, dat weinig met trainen te maken heeft. Leuke termen waar je dan mee kan smijten zijn “actual” en “simulated”.
Zo vloog ik eergisteren met mijn instructeur ‘overland’ naar Tuscon International Airport. Lees, dat is een intenationale luchthaven, waar van alles voorbij komt, zoals grote boeings 747, militair verkeer, en dus ook studenten met ‘sportvliegtuigjes’ haha! Daar aangekomen parkeerden we op het platform voor de kleine luchtvaart, en mijn instructeur en ik kregen een lift van een speciale shuttle bus voor ‘badged personell’, ergo iedereen met een uniform en een pasje, naar de terminal. Daar aten we wat in een sportcafetaria, waar lekker Amerikaans zo’n veertig televisieschermen hingen, zodat je elke wedstrijd van elke sport tegelijkertijd kon volgen. Ik vertelde John, de instructeur dus -overigens 24 jaar oud- dat ik was opgegroeid met eten aan een keukentafel, zonder televisie. Dat kon hij nauwelijks geloven. Nou goed, wij weer naar buiten, alle checks gedaan, motor gestart. Toen begon het taxien, dus het rijden naar de startbaan. Toen we er bijna waren viel de motor ineens uit! Normaal gesproken doe je een soort test van de motor (de run-up) net voordat je opstijgt, en bij ons was dus 10 seconden voor de run-up de motor gestopt... Na 5 pogingen om de motor opnieuw te starten wilde deze het nog steeds niet doen, bovendien mag je ‘m niet meer dan 6 keer achter elkaar starten: dan MOET het vliegtuig naar ‘onderhoud’ voor een inspectie. Dus hebben we bij de verkeersleiding een sleepwagen besteld, welke ons terug sleepte naar het platform. Daar stonden we dan, vast op Tuscon International Airport, haha! Na een hoop telefoontjes naar school, en klasgenoten, kon niemand ons ophalen met de auto. Op aanraden van school zouden we dan maar een auto huren, om 2,5 uur lang terug te kunnen rijden naar school. Echter, school belde ons nog eens terug, en het bleek dat er een vliegtuig en een instructeur beschikbaar waren om ons op te komen halen! Dus moesten we nog anderhalf uur wachten tot dit vliegtuig er was. Instructeur John en ik keken ondertussen in de lounge een ijshockey wedstrijd. Eindelijk kwam er een instructeur van onze school binnen lopen, met de verlossende woorden dat hij ons op kwam halen.
Ondertussen was de zon NET onder, dus ik kreeg een ‘lift’ terug naar school bij schemer en duisternis. Hierbij werd wel op zicht genavigeerd, wat in Nederland niet mag, maar in de USA wel (VFR night). Het viel me op dat er 's nachts prima te navigeren valt op zicht, want er branden overal zoveel lampjes dat je perfect ziet waar je bent! Dat was dus wel (onverwacht, en erg) bijzonder!
Tot zover de vliegverhalen. In onze vrije tijd worden natuurlijk nog steeds de nodige tripjes gemaakt. Onlangs kreeg ik van iemand het commentaar dat mijn reis meer op vakantie lijkt dan op training. Dat komt natuurlijk omdat ik in de vliegtuigen geen foto’s mag maken van school, en ik zodoende dus veel foto’s heb van ‘vrije tijd’ en heel weinig foto’s van school... Maar wees niet bang, bijna elke dag doe ik netjes mijn vluchtje op school, en zoals ik al noemde, de voorbereiding voor elke vlucht duurt langer dan de vlucht zelf! Bovendien, vliegen is een inspannende gebeurtenis: een vluchtje van twee uur kost mij denk ik wel drie keer zoveel energie als een autoritje van gelijke duur. Daarom, is het echt nodig voor ons dat we af en toe even helemaal ‘weg’ gaan. Even weg van de Springs hier, omdat het altijd over vliegen gaat in deze omgeving. En daarnaast ben je maar EEN keer in je leven voor zo’n lange tijd in Arizona!
Zo zijn we ’s avonds wel eens naar de bioscoop geweest, of naar een winkelcentrum om wat rond te slenteren en goedkoop kleren te kopen, OF, en dat is natuurlijk veel leuker: ’s avonds naar de woestijn om een kampvuurtje te stoken, en wat biertjes te drinken!
Daarnaast moest ik trouwens ook nog een nieuwe aanjager in onze Cadillac bouwen, want deze was doorgebrand... De temperaturen lopen hier inmiddels op tot over de 40 graden, bijna elke dag, dus dan is airco in de auto toch wel handig. Dus even op de sloopt een aanjager gekocht, en lekker gesleuteld.
Onlangs zijn we ook naar een meertje in de buurt gereden (omdat het tuben veel te druk was...) waar een klif was van zo’n 20 meter hoog, waar we een paar keer vanaf zijn gesprongen.
Ook hebben we twee weekenden geleden een auto gehuurd (veel betrouwbaarder, goeie airco, en eventueel service bij pech) waarmee we naar de Grand Canyon zijn gereden. Wat een prachtig uitzicht is dat zeg!
Afgelopen weekend zijn we in Old Scottsdale geweest, een aantal straten die helemaal "western" zijn ingericht, met veel souvenir winkeltjes. Dan voel je je ineens toch weer enorm toerist, hoewel je hier vijf maanden verblijft. Maar goed, de eerste souvenirs zijn binnen.
Gisteren hebben we met 8 jongens een boot gehuurd, met 200 PK sterke motor, om onszelf eens op volle snelheid in zo’n soort opblaasbaar vlot te laten voortslepen door het water. Dat ging hard joh! Na een paar keer proberen krijg je het trucje door, hoe je in S-bochten op het vlot moet blijven liggen, terwijl je over de hekgolven van de boot gaat. En natuurlijk wordt er steeds wilder gevaren! Uiteindelijk kwam ik een paar keer volledig los van het water, met vlot en al, om heel eventjes zo’n anderhalve meter boven het wateroppervlak uit te komen, en vervolgens met een klap terug op het water. Kortom: veel lol. Je zult het wel zien op de foto’s.
Een heuglijk moment was ook het ontbijt van gisterochtend: WORSTENBROODJES!!! Mijn vriendinnetje Nikki, en mijn familie hadden me een doosje opgestuurd met oer Hollandse producten waarvan ze dachten dat ik ze wel zou missen. Fantastisch!
Goed, hoogste tijd om te stoppen, anders wordt het verhaal weer veel te lang!
Laat even een berichtje achter als je een leuk nieuwtje hebt van ‘thuis’, of zomaar omdat het leuk is! Ik ben benieuwd :)
Groetjes, Michael.
-
12 Juni 2012 - 20:55
Mariëtte:
Hoi Michael, weer een prachtig verhaal, jij hebt altijd wel weer n mooi verhaal te vertellen, wij genieten daarvan! Hier gaat het richting de grote vakantie en W-J denkt wel dat 'ie overgaat, dus of wij dat dan ook maar willen denken..... we wachten af, wij zijn positief realistisch :-) Het wil nog maar niet zomeren, maar wie weet is het binnenkort weer te warm.
Houdoe -
12 Juni 2012 - 21:04
Nikki:
Hahaha blij om een bijdrage te kunnen leveren aan je vreugdevolle momenten, en wat een leuke foto's! Er staan er weer een aantal tussen die ik nog niet gezien had! ;) Die "Western" stoelen zouden het goed doen, hier op balkon, kan ik fijn duiven kijken! :P Vlieg ze!! :) Supertof trouwens dat je ook, als het goed gaat vandaag, dalijk solo Cross-country mag vliegen! Zal voor je duimen!! :) x -
12 Juni 2012 - 22:51
Oma:
fijn michael dat ik weer wat van je hoor ik zie wel aan de foto's dat je veel ziet ik geloof ook dat je moet werken en leren het is weer een heel verhaal Michael doe je best veel groetjes oma
-
13 Juni 2012 - 08:16
Rien En Jeanne:
Hallo Mike,weer een mooi verhaal man,maar we waren al een beetje op de hoogte na je telefoontje we genieten er iedere keer van.De foto's zijn super mooi en jullie zijn een gezellig stel bij elkaar.
Jongen dat pakket uit Oss was het einde zeker.
Heel veel succes en veel plezier.
Veel liefs uit Rooi, ook van ons drie kleintjes 'n dikke kus!!!!!!!! -
13 Juni 2012 - 09:32
Renske:
Ha Mike,
Leuk om weer te lezen over je avonturen.
Ik ga je nu meteen een uitgebreide updatemail sturen...
Knuf -
13 Juni 2012 - 12:28
John, Oss:
Bedankt voor je leuke verhaal. Wat zal jij bruin zijn als je weer thuis komt.
-
13 Juni 2012 - 13:49
Frans En Ria:
El Capitan!!! wat een geweldig verslag weer,te gek!!wat jij allemaal meemaakt,van de worstenbroodjes wisten we al van je pa en ma,mooi dat ze goed aangekomen zijn,vanavond voetbal Nederland Duitsland,duim je ook mee???? groeten en CIAO!!!!! Frans en Ria -
13 Juni 2012 - 17:45
Yvonne:
Mooi verslag en gave foto's! Good luck!! -
15 Juni 2012 - 15:33
Leonie En Gerard:
Wat een leuk verslag wel lang vandaar dat ik het nu pas gelezen heb. De omgeving is wel erg mooi als ik de foto's mag geloven. Een beetje jalours worden we zo wel.
Good luck verder. -
18 Juni 2012 - 09:35
Liesbeth:
Hoi Michael,geweldige verhalen. En prachtige foto`s. Volgens mij heb je het prima naar de zin daar in de U.S.A. Geniet ervan.
Groetjes oet Grunn. Moi.
Liesbeth. -
05 Juli 2012 - 19:55
Marion En Gerrit:
Hoi Michael,
Nog niet gereageerd, maar we volgen je wel! (we moeten er wel ff wat tijd voor uittrekken ;)).
Gaat helemaal goed komen met jou daar! En leuk dat je ons zo op de hoogte houdt.
We zullen je missen in Traben Trarbach,
groetjes,
Gerrit en Marion -
05 Juli 2012 - 19:58
Marion:
Je vroeg nog naar nieuwtjes: Bram is inmiddels voor 6 weken naar Australië, maar wellicht weet je dat al...
Houdoe!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
