eerste mijlpaal

Hallo!
Het is inmiddels meer dan twee weken geleden dat ik voor het laatst iets van me liet horen. Daarmee heb ik dan ook opzettelijk gewacht totdat ik iets ‘speciaals’ te vertellen had. Wat dan? Nou: vandaag, 17 mei 2012, ben ik –eindelijk- voor het eerst solo gegaan! Een moment waar ik al lang naar uit keek, maar telkens een beetje vertraagde.

Vorige week had ik een dag waarop ik niet kon vliegen omdat mijn voorhoofdsholte ‘dicht’ zat. In overleg met de Training Manager ben ik naar een dokter geweest, welke concludeerde dat ik een soort van hooikoorts heb voor allerlei pollen die ze hier in de woestijn wel hebben, maar in Europa niet. Daarbij kwam dat mijn lichaam last schijnt te hebben van de extreem droge luchtvochtigheid hier, wat nog wat fysieke problemen opleverde. Nu hebben zelfs Amerikanen die hier wonen hier blijkbaar af en toe last van, en met wat pillen en neusspray kon ik er de dag daarna dan ook weer tegenaan.

Daarnaast heb ik wat moeite gehad met mijn instructeur, zoals dit in mijn vorige bericht eigenlijk ook al naar voren kwam. Zijn manier van werken, en natuurlijk in combinatie met mijn karakter, botste een klein beetje, wat resulteerde in enorm veel stress tijdens het vliegen. Ik ben echt een paar dagen met tegenzin naar school gegaan om te vliegen (echt waar...). Gelukkig stonden mijn ouders en veel vrienden paraat met peptalks, waarvoor ik ze erg dankbaar ben! Uiteindelijk, na de 10e vlucht, gaf mijn instructeur zelf aan dat ik te gespannen was, en dat ik maar twee vluchtjes ‘extra’ moest vliegen, met een andere instructeur. Op deze manier kon mijn eigen instructeur een soort tweede mening krijgen over hoe ik vlieg.

Zo gezegd zo gedaan: ik heb twee rustdagen gekregen om kalm te worden, en daarna twee extra ‘beurtjes’ (DX genaamd), van twee verschillende instructeurs. Het zal je niks verbazen: bij beiden was ik redelijk kalm, en presteerde ik beter dan voorheen. Ook heb ik wat kunnen oefenen met de dingen die voorheen niet wilden lukken (door de negatieve synergie met mijn eigen instructeur, als je ’t mij vraagt). De instructrice met wie ik de tweede DX vloog vond dat ik wel klaar was voor mijn D11 check. Dit is de 11e vlucht, en lijkt wat op een examen: hiervoor krijg je een instructeur die nog niet met je heeft gevlogen, om te kijken of je klaar bent om solo te gaan. Derde verschillende instructeur in drie dagen dus, en hoewel ik wat nerveus was voor het examen op zich, was ik wel redelijk kalm met vliegen. En: gehaald, met een ‘ruim voldoende’.

Naar aanleiding hiervan ben ik met de Training Manager gaan praten om in ieder geval te vertellen hoe de situatie in elkaar zat, en of het misschien mogelijk was om van instructeur te wisselen. Het antwoord was noch bevestigend, nog afkeurend...

Welnu, ik had dus mijn D11 check gehaald, en zou nu solo kunnen vliegen. Helaas, de planning kon mij de dag daarna niet meer indelen, waardoor ik wéér een dag stil zat. Hoewel het prima is om hier een dagje rond te hangen en wat leuks te doen, ga je natuurlijk liever vliegen als het kan... Goed, dan gisteren, 16 mei, zou ik eindelijk mijn D12 vlucht vliegen met mijn instructeur: 2 of 3 landingen, en als dat goed zou gaan, zou de instructeur uitstappen en mocht ik nog drie starts en landingen solo maken. Maar... helaas. Toen we in de lucht zaten bleek de wind toch wat harder dan in de weerberichten, waardoor mijn instructeur de vlucht –volkomen terecht- afbrak. Tijdens de debriefing (evaluatie) vertelde hij me dat er vanwege “planningstechnische” zaken wat geschoven diende te worden met studenten, en dat ik vanaf die dag niet meer zijn student was, maar van een andere instructeur... Oftewel: ik heb nu dus tóch een andere instructeur!

Goed, en van vandaag, 17 mei, mijn tweede D12 vlucht, met nieuwe instructeur. De wind was weer een beetje ‘tricky’, zoals het de afgelopen paar dagen als is, maar het ging op zich goed, en de nieuwe instructeur stapte na 3 landingen uit. Nu mocht ik het zelf proberen... Haha, daar zit je dan, in je eentje! Dus alle checklists weer afgewerkt, motor opnieuw gestart, en daar ga je, over het platform richting de startbaan. Feitelijk is het precies hetzelfde als mét instructeur, maar nu moet je het wel écht zelf doen. Op wat slordigheidsfoutjes na is het allemaal gelukt, en een half uur later had ik mijn eerste drie solo- landingen gemaakt in een gemotoriseerd vliegtuigje! Geheel traditioneel, knipte de instructeur mijn stropdas af, en mocht ik de grond niet meer aanraken totdat ik door mijn klasgenoten vakkundig in het zwembad was geworpen: in uniform. Hier zijn uiteraard foto’s van, en mijn klasgenoot Maurits heeft zelfs een filmpje voor me gemaakt, onderaan dit bericht kun je deze bewonderen.

Vervolgens kom je uit het zwembad in je uniform, en dan is er nóg een traditie: als je solo bent, word je kop namelijk kort geschoren. 9 mm werd ingesteld op de tondeuse, en binnen een paar minuten lag er een enorme bos alpaca-haar op het balkon, en was mijn haar lekker kort. Dat werd tijd ook, want daaraan kan iedereen zien dat ik solo mag vliegen –en mijn gelpot was leeg.

Nu heb ik twee dagen weekend, waarna ik om en om een vluchtje met mijn –nieuwe!– instructeur, en een vlucthe solo mag vliegen, allerlei dingen moet oefenen, en vervolgens navigatievluchten moet gaan doen naar andere vliegvelden. Hierover komt terzijnertijd uiteraard weer een verslag!!

Wat heb ik in mijn weekenden zoal gedaan? Wel, de cadillac die Kars en ik hebben gekocht, had wat aandacht nodig. De Airconditioning moest gerepareerd worden, omdat de pomp kapot bleek. Voor $519,- werd dit netjes gemaakt in de garage van Bob, die we via via hebben leren kennen. En natuurlijk, toen we dachten dat we eindelijk een goede auto hadden, ging de dag daarna de stuurbekrachtiging kapot... Dus wij terug naar Bob. Hij vond het ook vreemd, dat dit kapot ging zo kort na reparatie van de airco, maar benadrukte dat het niet zijn schuld kon zijn, omdat het wel een wezenlijk ander systeem is. Met wat gepraat, voornamelijk door oprecht te zeggen dat we totaal geen geld meer hadden, en of we het niet zelf konden repareren, vonden we Bob wel bereid om ons te helpen. Hij heeft met ons even onder de kap gekeken, en dacht dat de as van de stuurbekrachtiging-pomp kapot was. Met een paar telefoontjes had hij voor ons een ‘nieuwe’ tweedehands pomp gevonden, op een autosloop net buiten de stad. Kosten: $35,- plus een kannetje olie van $7. Nou, die gok wilden Kars en ik wel wagen. Dus wij naar de autosloop. Nou, als je wel eens Amerikaanse films hebt gezien met zo’n echte (enigzins sinistere) ‘redneck’ autosloop erin: zo zag dit eruit. Haha, wat een figuren liepen daar rond! Maar ze bleken reuze aardig, en een uur later (want de pomp moest nog even van een cadillac-motor worden afgeschroefd) hadden we een werkende pomp. Deze hebben we er thuis inderdaad zelf op gezet, en: JA, hij doet het! De auto stuurt lichter dan ooit tevoren. Dus, de dag daarna gingen we met onze fijn sturende auto een stukje rijden, we moesten buiten de stad zijn: op zo’n echte kronkelweg tussen bergen, woestijn en cactussen. En toen stopte de motor ermee... Haha, deze keer bleek gewoon de tank leeg te zijn: dit hadden we niet opgemerkt omdat we met reparatie van de stuurbekrachtiging de accu hadden los gehad, en dus alle meters waren gereset... Gelukkig waren we met drie auto’s van de KLS, dus we konden met iemand anders mee rijden, en ’s avonds met een kannetje benzine en een andere auto onze cadillac ophalen. En toch is het een fijne auto.

En dan nu een échte activiteit. Eentje die erg populair is in deze streek: Tubing. Een tube is een binnenband, en daarmee blijf je prima drijven in de Salt river (deze rivier heet zo, maar is niet zout). Hoe gaat dat dan? Nou, het is doodeenvoudig: je huurt een tube en rijdt met een oude Amerikaanse schoolbus een eind stroom opwaarts, om je vervolgens 2 a 3 uur lang, in die binnenband, langs de rivier omlaag te laten drijven! De schoolbus brengt je dan weer terug naar je auto. Oh ja, en je huurt een extra band voor de coolbox, waar het bier of fris in zit. Het is prachtig om met een hele groep mensen in de lekker koude rivier te dobberen –mits je genoeg zonnebrand meeneemt- en te genieten van het uitzicht (zie foto’s). Soms heb je een stroomversnellingkje, of een ondiep gedeelte zodat je met je kont ineens op de kiezels zit, of je drijft redelijk stuurloos op een paar laaghangende takken af, wat een soort van extra vermaak geeft (zie ook het filmpje hieronder). Voor de lokale Amerikanen is dit vooral een favoriet tijdverdrijf omdat ‘tuben’ voor hen inherent is aan veel bier drinken, waardoor je ook enorm kunt lachen bij het eindpunt, als ze proberen op te staan uit die band, in een stromende rivier met gladde stenen!

Verder hebben we hier in Phoenix wat rondgekeken, in het zwembad gezwommen, een off-road tripje gemaakt met school-genootjes die een Jeep hebben, elkaars solo-ceremonies bijgewoond (d.w.z. mensen naar de auto en vervolgens naar het zwembad dragen na hun eerste solo), we hebben een filmpje gepakt, dat soort dingen. Temperaturen liggen nu rond de 40 graden (vóór 12 uur ’s ochtends al) en het wordt nog warmer...

Okee, ik zal ongetwijfeld veel leuke dingen vergeten zijn, maar het is alweer een lang verhaal geworden. Maar: dan kunnen jullie er weer even tegen.

Groetjes uit Arizona!

Michael.

***update: bekijk hier de beelden van mijn eerste solo! http://www.youtube.com/watch?v=wpO5tDBu-Yg ***