alles kwijt / everything lost
Door: Michael Z
Blijf op de hoogte en volg Michael
20 Februari 2011 | Nieuw Zeeland, Auckland
Dag vrienden.
Zij die mijn vorige berichten hebben gelezen, weten dat mijn Nieuw Zeeland-avontuur tot nu toe vooral erg leuk was, vol van mooie dingen en vriendelijke mensen. Meerdere malen probeerde ik te benadrukken dat alle Kiwi’s die ik ontmoet had erg vriendelijk zijn. Zelfs het breken van mijn “navicular” bot in mijn rechter voet (Ja, jullie lezen het goed: mijn val met de motor brak dus een botje, bleek uit de rontgenfoto die ik vijf dagen geleden toch maar liet maken... Hierover binnenkort meer)liet ik geen excuus zijn voor het beleven van fantastische avonturen.
Vandaag echter, schrijf ik voor het eerst in Nieuw Zeeland (toch al drie maanden en een week...) een negatief bericht. Voor het eerst voel ik me ECHT ... alleen? Leeg? In de steek gelaten? Bedrogen? ik weet het eigenlijk niet eens!
Vanmiddag omstreeks 13:00 uur werd mijn auto gestolen, midden in het centrum van Auckland. JA, de ramen waren dicht, en JA, de auto was op slot. Hoe ironisch wil je het hebben? Voila: Ik was net een uur in Auckland, om mijn auto te verkopen aan een volgende backpacker. Ik had juist een advertentie opgesteld en acht keer uitgeprint in een internetcafe... De eerste advertentie hing al op het prikbord van een ‘backpackers’ (een hostel, of herberg). En toen ik terug kwam om de parkeermeter bij te vullen stond er een andere auto op ‘mijn plekje’!!! De dame die haar auto daar een uur geleden geparkeerd had, zag inderdaad een donkere station-wagon wegrijden vanaf dat zelfde plekje... MIJN AUTO!
Door mijn bloed gonste een enorme golf van allerlei dingen, hoofdzakelijk adrenaline, en agressie. Toch slaag ik er tot op heden in om behoorlijk kalm te blijven, iets waarvoor verschillende mensen mij al gecomplimenteerd hebben. Wat moest ik nu beginnen!? Eerst maar eens naar het politieburau. Ironisch genoeg bedacht ik me dat ik de ‘backpackers’ wel even kon bellen, dat ze mijn advertentie meteen weer konden verwijderen van hun prikbord. De dame die ik aan de lijn kreeg (ik had haar ee half uur vantevoren nog gesproken aan de receptie) nodigde me uit om weer naar haar toe te komen, dan zou zij me helpen met het bellen van politie en dergelijke. Wel nu, deze plek was de enige die ik al kende in Auckland, dus binnen twee minuten was ik er, en ze belde de politie voor me. Want, telefonisch aangifte doen is de snelste manier om een ‘opsporingsbericht’ in alle politieauto’s van Auckland te krijgen.
De politie agente vroeg mij welke persoonlijke eigendommen ik in mijn auto achter gelaten had... Wel: Ten eerste, mijn backpack, dus rugzak met AL mijn kleren, behalve wat ik aan heb. Daaronder valt ook mijn toilet-tas, en een half jaar aan contactlenzen... Ten tweede, twee paar schoenen (want ik loop nu op EEN slipper, en EEN ‘plastic en klitteband laars’ vanwege dat gebroken botje in mijn voet!). Ten derde: mijn slaapspullen: slaapzak en opblaasbaar matje, inclusief een kussensloop met Nederlands opschrift, die ik net voor mijn vertrek had gekregen, en welke gevuld was met twee truien en mijn jas. Ten vierde: mijn souvenirs, wat spullen als opladers, reserve accu voor mijn camera, zakmes en dat soort zaken. En nu ik erover nadenk: mijn lege Nederlandse telefoon ,met Nederlandse SIM kaart...
Gelukkig draag ik de ECHTE belangrijke spullen altijd bij me: In mijn zakken natuurlijk mijn Nieuw Zeelandse mobiele telefoon, met Nieuw Zeelandse SIM kaart, mijn portemonnee, en mijn camera. in een kleinere rugzak (mijn oeroude doch ijzersterke blauwe ‘boekentas’ van de middelbare school): mijn zakje met ‘reisdocumenten’ zoals paspoort, mijn NZ sofi-nummer, zweefvlieg-bewijs en contactgegevens van de mensen die ik ontmoet heb. Daarnaast een plastic zakje met mijn harde schijfje, waarop ALLE foto’s staan die ik gemaakt heb in Nieuw Zeeland, en de kabeltjes die ik nodig heb om ze van mijn camera op dat schijfje te zetten. Gelukkig: de goeie tijden hier pakten ze mij niet af, en de eeuwige (naja, lees digitale...) herinneringen dus ook niet. Daarnaast mijn geliefde ‘vliegpetje’ en mijn zonnebril. Tot slot: mijn Lonely Planet, het belangrijkste boek dat ik ooit gehad heb. Zie het als een soort reisgids, maar dan voor het hele land! Gekregen van Rens en Kaspar, voor mijn vertrek. Helaas, mijn exemplaar voor Australie zat in mijn backpack...
Wat nu? Tja, hier zit ik dan, midden in de grootste stad die ik ooit gezien heb, waar je geen problemen hebt om in tien minuten een fortuin uit te geven aan fast-food uit ten minste twintig verschillende landen, maar waar je een uur moet zoeken naar een kleine supermarkt voor wat beltegoed. In de ‘backpackers’ waar ik de politie mocht bellen heb ik maar meteen een kamertje geboekt voor vanavond, zodat ik kan douchen, en slapen. Als ik dit bericht klaar heb zal ik op zoek moeten gaan naar een winkel waar ik een schone onderbroek en T-shirt kan kopen, een nieuwe tandenborstel en zeep... dat soort dingetjes. Daarnaast moet ik even langs een opticien voor een nieuw lenzendoosje (dat is het enige dat ik mezelf kwalijk neem...) en wat lenzenvloeistof. Bonnetjes bewaren voor de wereldwijde reisverzekering, welke overigens telefonisch niet beschikbaar was omdat het zondagnacht is in Nederland... Goeie business!
Lieve mensen, ik kan nog uren vertellen over hoe teleurgesteld ik ben, en ik wil jullie nog heel graag uren vertellen over de fantastische dingen die ik heb meegemaakt sinds ik voor het laatst schreef (hoogtepunt: ik heb de gehele ‘ninety mile beach’ gereden met mijn super fijne auto... vergezeld door een Kiwi die ik juist had leren kennen, op zijn BMW motor, en voelde me eventjes als een deelnemer aan de Parijs-Dakar rally, welke de finishlijn gehaald heeft). Maar ik moet toch de bovengenoemde belanrgijke dingen aan gaan schaffen nu. Het is inmiddels bijna vijf uur.
Binnenkort schrijf ik jullie meer, en heb ik ook nog wat foto’s van de prachtige kustlijn aan de Pacifische oceaan... En avonturen die ik binnen EEN dag tijd wel weken geleden meegemaakt lijk te hebben.
Laat ik eindigen met het verwoorden van de gedachte die mij goed gestemd houdt: blijf positief denken. Ik mankeer zelf niks (behalve dan mijn voetje...), ik heb nog altijd wat dollars, en euro’s op de bank, en over vijf dagen vlieg ik naar Australie, en begin ik helemaal op nieuw. Letterlijk, nu. –Sorry als het wat dramatisch klinkt allemaal!
Veel groetjes uit Auckland, waar ik zo snel mogelijk vandaan wil.
Michael.
-------------------
Dear friends!
Here a brief summary of what happened to me today.
After nearly 3,5 months of a beautiful ‘sweet as’ NZ experience, my car got stolen around one ‘o clock today, right in the centre of Auckland... In it were my backpack, hence all my clothing, two pairs of shoes, my sleeping/camping equipment and... my souvenirs. Oh yeah, and my Dutch cellphone with SIMcard in it!
What i did not lose, fortunately, are my wallet, Kiwi cellphone, and my little bag with travel documents (e.g. passport, glider pilot lisence, plane tickets etc).
In the backpackers where i just placed an advertisement to sell this car (it never gets more ironic, ever again, i reckon) the staff once again showed me the great Kiwi hospitality by letting me call the police, and their pity for what happened. A report has been issued by the Central Auckland Police, and of course i can only hope they will find my car really soon (well, my backpack, rather), although i do realise this is a huge city...
Soon i will post another message, in which i tell more elaborately about my foot: which is in a ‘moonboot’ right now, because a bone inside it is cracked, from the motorbike-fall i had some four weeks ago. Then also i will post some pictures, of the great Kiwi experience i had, before today’s event...
Take care everyone!
Cheers, Mike.
Zij die mijn vorige berichten hebben gelezen, weten dat mijn Nieuw Zeeland-avontuur tot nu toe vooral erg leuk was, vol van mooie dingen en vriendelijke mensen. Meerdere malen probeerde ik te benadrukken dat alle Kiwi’s die ik ontmoet had erg vriendelijk zijn. Zelfs het breken van mijn “navicular” bot in mijn rechter voet (Ja, jullie lezen het goed: mijn val met de motor brak dus een botje, bleek uit de rontgenfoto die ik vijf dagen geleden toch maar liet maken... Hierover binnenkort meer)liet ik geen excuus zijn voor het beleven van fantastische avonturen.
Vandaag echter, schrijf ik voor het eerst in Nieuw Zeeland (toch al drie maanden en een week...) een negatief bericht. Voor het eerst voel ik me ECHT ... alleen? Leeg? In de steek gelaten? Bedrogen? ik weet het eigenlijk niet eens!
Vanmiddag omstreeks 13:00 uur werd mijn auto gestolen, midden in het centrum van Auckland. JA, de ramen waren dicht, en JA, de auto was op slot. Hoe ironisch wil je het hebben? Voila: Ik was net een uur in Auckland, om mijn auto te verkopen aan een volgende backpacker. Ik had juist een advertentie opgesteld en acht keer uitgeprint in een internetcafe... De eerste advertentie hing al op het prikbord van een ‘backpackers’ (een hostel, of herberg). En toen ik terug kwam om de parkeermeter bij te vullen stond er een andere auto op ‘mijn plekje’!!! De dame die haar auto daar een uur geleden geparkeerd had, zag inderdaad een donkere station-wagon wegrijden vanaf dat zelfde plekje... MIJN AUTO!
Door mijn bloed gonste een enorme golf van allerlei dingen, hoofdzakelijk adrenaline, en agressie. Toch slaag ik er tot op heden in om behoorlijk kalm te blijven, iets waarvoor verschillende mensen mij al gecomplimenteerd hebben. Wat moest ik nu beginnen!? Eerst maar eens naar het politieburau. Ironisch genoeg bedacht ik me dat ik de ‘backpackers’ wel even kon bellen, dat ze mijn advertentie meteen weer konden verwijderen van hun prikbord. De dame die ik aan de lijn kreeg (ik had haar ee half uur vantevoren nog gesproken aan de receptie) nodigde me uit om weer naar haar toe te komen, dan zou zij me helpen met het bellen van politie en dergelijke. Wel nu, deze plek was de enige die ik al kende in Auckland, dus binnen twee minuten was ik er, en ze belde de politie voor me. Want, telefonisch aangifte doen is de snelste manier om een ‘opsporingsbericht’ in alle politieauto’s van Auckland te krijgen.
De politie agente vroeg mij welke persoonlijke eigendommen ik in mijn auto achter gelaten had... Wel: Ten eerste, mijn backpack, dus rugzak met AL mijn kleren, behalve wat ik aan heb. Daaronder valt ook mijn toilet-tas, en een half jaar aan contactlenzen... Ten tweede, twee paar schoenen (want ik loop nu op EEN slipper, en EEN ‘plastic en klitteband laars’ vanwege dat gebroken botje in mijn voet!). Ten derde: mijn slaapspullen: slaapzak en opblaasbaar matje, inclusief een kussensloop met Nederlands opschrift, die ik net voor mijn vertrek had gekregen, en welke gevuld was met twee truien en mijn jas. Ten vierde: mijn souvenirs, wat spullen als opladers, reserve accu voor mijn camera, zakmes en dat soort zaken. En nu ik erover nadenk: mijn lege Nederlandse telefoon ,met Nederlandse SIM kaart...
Gelukkig draag ik de ECHTE belangrijke spullen altijd bij me: In mijn zakken natuurlijk mijn Nieuw Zeelandse mobiele telefoon, met Nieuw Zeelandse SIM kaart, mijn portemonnee, en mijn camera. in een kleinere rugzak (mijn oeroude doch ijzersterke blauwe ‘boekentas’ van de middelbare school): mijn zakje met ‘reisdocumenten’ zoals paspoort, mijn NZ sofi-nummer, zweefvlieg-bewijs en contactgegevens van de mensen die ik ontmoet heb. Daarnaast een plastic zakje met mijn harde schijfje, waarop ALLE foto’s staan die ik gemaakt heb in Nieuw Zeeland, en de kabeltjes die ik nodig heb om ze van mijn camera op dat schijfje te zetten. Gelukkig: de goeie tijden hier pakten ze mij niet af, en de eeuwige (naja, lees digitale...) herinneringen dus ook niet. Daarnaast mijn geliefde ‘vliegpetje’ en mijn zonnebril. Tot slot: mijn Lonely Planet, het belangrijkste boek dat ik ooit gehad heb. Zie het als een soort reisgids, maar dan voor het hele land! Gekregen van Rens en Kaspar, voor mijn vertrek. Helaas, mijn exemplaar voor Australie zat in mijn backpack...
Wat nu? Tja, hier zit ik dan, midden in de grootste stad die ik ooit gezien heb, waar je geen problemen hebt om in tien minuten een fortuin uit te geven aan fast-food uit ten minste twintig verschillende landen, maar waar je een uur moet zoeken naar een kleine supermarkt voor wat beltegoed. In de ‘backpackers’ waar ik de politie mocht bellen heb ik maar meteen een kamertje geboekt voor vanavond, zodat ik kan douchen, en slapen. Als ik dit bericht klaar heb zal ik op zoek moeten gaan naar een winkel waar ik een schone onderbroek en T-shirt kan kopen, een nieuwe tandenborstel en zeep... dat soort dingetjes. Daarnaast moet ik even langs een opticien voor een nieuw lenzendoosje (dat is het enige dat ik mezelf kwalijk neem...) en wat lenzenvloeistof. Bonnetjes bewaren voor de wereldwijde reisverzekering, welke overigens telefonisch niet beschikbaar was omdat het zondagnacht is in Nederland... Goeie business!
Lieve mensen, ik kan nog uren vertellen over hoe teleurgesteld ik ben, en ik wil jullie nog heel graag uren vertellen over de fantastische dingen die ik heb meegemaakt sinds ik voor het laatst schreef (hoogtepunt: ik heb de gehele ‘ninety mile beach’ gereden met mijn super fijne auto... vergezeld door een Kiwi die ik juist had leren kennen, op zijn BMW motor, en voelde me eventjes als een deelnemer aan de Parijs-Dakar rally, welke de finishlijn gehaald heeft). Maar ik moet toch de bovengenoemde belanrgijke dingen aan gaan schaffen nu. Het is inmiddels bijna vijf uur.
Binnenkort schrijf ik jullie meer, en heb ik ook nog wat foto’s van de prachtige kustlijn aan de Pacifische oceaan... En avonturen die ik binnen EEN dag tijd wel weken geleden meegemaakt lijk te hebben.
Laat ik eindigen met het verwoorden van de gedachte die mij goed gestemd houdt: blijf positief denken. Ik mankeer zelf niks (behalve dan mijn voetje...), ik heb nog altijd wat dollars, en euro’s op de bank, en over vijf dagen vlieg ik naar Australie, en begin ik helemaal op nieuw. Letterlijk, nu. –Sorry als het wat dramatisch klinkt allemaal!
Veel groetjes uit Auckland, waar ik zo snel mogelijk vandaan wil.
Michael.
-------------------
Dear friends!
Here a brief summary of what happened to me today.
After nearly 3,5 months of a beautiful ‘sweet as’ NZ experience, my car got stolen around one ‘o clock today, right in the centre of Auckland... In it were my backpack, hence all my clothing, two pairs of shoes, my sleeping/camping equipment and... my souvenirs. Oh yeah, and my Dutch cellphone with SIMcard in it!
What i did not lose, fortunately, are my wallet, Kiwi cellphone, and my little bag with travel documents (e.g. passport, glider pilot lisence, plane tickets etc).
In the backpackers where i just placed an advertisement to sell this car (it never gets more ironic, ever again, i reckon) the staff once again showed me the great Kiwi hospitality by letting me call the police, and their pity for what happened. A report has been issued by the Central Auckland Police, and of course i can only hope they will find my car really soon (well, my backpack, rather), although i do realise this is a huge city...
Soon i will post another message, in which i tell more elaborately about my foot: which is in a ‘moonboot’ right now, because a bone inside it is cracked, from the motorbike-fall i had some four weeks ago. Then also i will post some pictures, of the great Kiwi experience i had, before today’s event...
Take care everyone!
Cheers, Mike.
-
20 Februari 2011 - 05:54
Lieve:
Mike, wat ongelooflijk KUT is me dat! En dan nog je voet gebroken ook! Ik leef met je mee! Stom te bedenken dat ik een paar dagen geleden met tent en de hele bedoening ben vertrokken, had ik het geweten, had ik ze achtergelaten.
Hopen dat ze die kerel vinden... enne, kop op zenne!
Liefs,
-
20 Februari 2011 - 06:36
Koeienboerjames:
heb je twitter geprobeerd? -
20 Februari 2011 - 09:39
Jootje:
Laat je niet kisten.
Keep smiling!! -
20 Februari 2011 - 10:28
Fleur:
Hee Mike it bloody sucks!!! Dat doet pijn ja. Hoop dat je dadelijk toch kunt slapen joh...
Is je auto verzekerd trouwens? In NL kun je dan bij diefstal de eigendom van je auto met de juiste papieren nog overdragen aan de verzekeraar, krijg je er iig nog geld voor.
Jij wordt een echte piloot, dus je kunt rustig blijven in crisissituaties. Je zult je hier doorheen slaan, echt. Stay brave. En dan op naar Australie!
X uit NL! -
20 Februari 2011 - 10:28
Ricardo:
Wat enorm kut! Succes en maak snel weer een feest van het leven! Moet voor jou geen probleem zijn. -
20 Februari 2011 - 10:31
Femke:
Wat een ASSHOLES!!
Als je op reis gaat hou je altijd in je achterhoofd dat je een keer beroofd zou kunnen worden, maar dat ze meteen HEEL je auto meenemen, ongelofelijk!
Gelukkig heb je je belangrijke spullen nog...de rest is vervangbaar. Al is dat wel heel makkelijk gezegd. Het ligt gevoelsmatig vast een stukje anders...
Succes met je spul vervangen en alle zaken regelen! Je had je Auckland vast anders voorgesteld! :( -
20 Februari 2011 - 10:50
Nikki:
Oei, dat zijn geen leuke berichten, nee! :(
Wat ontzettend naar voor je, en dat terwijl je daar zoveel mooie dingen tot nu toe had beleefd!!
Heel veel sterkte zowel met het (hopelijk) terugkrijgen van je rechtmatige eigendommen, en met je voet!
Hou je taai!
X
-
20 Februari 2011 - 11:07
Mariette:
shit! -
20 Februari 2011 - 11:56
Omazoontjens:
michael we haddennet nog leuk gepraat voor dit gebeurden ik hoop dat het een beetje goed komt sterke oma -
20 Februari 2011 - 11:59
Yvonne En Martijn:
Hee Michael,
echt rot! Al je spullen in je rugzak, maar ook de rugzak zelf waar je altijd zo enorm blij mee was!
Over een paar dagen een nieuw avontuur in Australië, blijf positief!
Er zijn hier thuis echt enorm veel mensen die al je verhalen volgen!
Liefs!
-
20 Februari 2011 - 12:54
Frans En Ria:
Wat een pech!! Zo zie je maar overal kan het gebeuren,ook al heb je zoveel goede ervaringen,blijf altijd op je hoede,maar dit is natuurlijk gelul achteraf,ik hoop dat alles nog op z'n pootjes terecht komt,letterlijk en figuurlijk!! Succes met alles en we leven met je mee,groeten Frans en Ria,CIAO!! -
20 Februari 2011 - 13:26
Marion En Gerrit:
Hey Mikey,
Wat een domper!!!!!!!!!!
Zo zie je maar weer; ook in Nieuw Zeeland is de grote stad niks! Het is gewoon klote dat er mensen rondlopen die met hun vingers niet van andermans spullen af kunnen blijven! We leven met je mee en hopen nog even op accurate cops die de klojo's te grazen nemen!
gerrit en marion -
20 Februari 2011 - 16:24
Martin:
Tjonge, wat weer een avontuur, al is het dit keer een negatief avontuur.
Goed van je dat je je papieren nog hebt.
Probeer je weer te herpakken en jou avontuur voort te zetten.
Heel veel plezier in Australië.
Groet,
Fam. Stegmeijer uut Grunn
ik goa nou gauw et'n want mien gehaktbal mit roode kool wordt kold -
20 Februari 2011 - 17:22
Rien En Jeanne:
O Mike wat een pech,het is klote als al je eigendome weg zijn, en nog geen schoon goed meer van je zelfhebt,maar je kennende komt het wel goed en kun je weer aan een goede reis beginnen.Wij hopen dat die klojo snel opgespoord wordt,Mike een dikke kus en een knuffel en een arm om je schouder, kop op en maak er nog wat moois van.Heel veel groeten uit Rooi. -
20 Februari 2011 - 22:10
Lein:
Het komt allemaal weer goed, schatje. Laat je niet door dit uit het veld slaan en geniet ervan nu je er toch bent! Knuf Lein -
21 Februari 2011 - 13:27
Bram:
Wat een klotezooi! Dat is echt kut man! Hopenlijk krijgen ze ze nog te pakken! En hoe lang moet je nog met je voet in het gips? Heel veel succes en sterkte! Probeer je avontuur in Nieuw-Zeeland nog goed af te sluiten en goeie moed te houden, maar dat lukt jou wel!! -
21 Februari 2011 - 19:16
Pauline:
Heel erg vervelend! Hopelijk komen er weer betere dagen... -
21 Februari 2011 - 19:41
Jan Roza:
Wat een kl....te eind aan een tot nu toe zo'n mooi avontuur.
Laat je er niet door ontmoedigen, op die ene klootzak na ben je eigenlijk alleen maar hele positieve mensen tegen gekomen. Die herinneringen zitten in je hoofd en gelukkig niet in die wagen.
Hopelijk wordt Australie een vervolg wat je het enige negatieve snel doet vergeten. -
22 Februari 2011 - 13:09
Mathilde:
je zou een boek moeten schrijven over je avonturen... je schrijft echt goed johhh
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
