Koeienboer / Dairy farmer
Door: Michael Z
Blijf op de hoogte en volg Michael
24 November 2010 | Nieuw Zeeland, Winton
Hallo!
Okee, het voelt nu ECHT als weken geleden dat ik jullie voor het laatst op de hoogte heb gehouden. Gisteren heb ik een enorm bericht geschreven, maar toen ik op "opslaan" klikte was het ineens weg... beetje zonde van mijn kostbare tijd (vooral omdat het internet zo sloom is dat alles 3 keer zoveel tijd kost hier). Maar vanavond doe ik gewoon weer een poging! Hier dus een nieuw bericht, over mijn recentelijke belevenissen.
De laatste keer dat ik jullie schreef was vrijdag ochtend, nog in Christchurch. Eenmaal in de auto zette ik koers naar het westen: Arthur's Pass. Dit is een nationaal park, en tegelijkertijd een van de weinige verbindingen tussen Oost en West, midden tussen de bergen door. Een prachtig uitzicht op bergen (al dan niet met besneeuwde toppen), heuvels, vlakten, meren en alles wat je er maar bij kunt verzinnen. Het was zelfs zo mooi dat ik elke meter opnieuw wilde stoppen om foto's te maken, omdat het elke keer mooier leek te worden. Na een aantal keren daadwerkelijk te hebben gestopt moest ik mezelf dwingen om 'gewoon' door te rijden, anders zou ik het nooit halen naar de westkust. Ik zou deze westkust overigens sowieso niet gehaald hebben, als er niet in het gelijknamige dorpje Arthur's Pass, midden tussen de bergen, een verdwaalde benzinepomp had gestaan. Na het tanken, en een vlugge berekening, bleek dat mijn auto gemiddeld 1L:12km had gelopen. Verder ging de rit, en uiteindelijk bereikte ik de westkust, zo'n 25 km zuid van Greymouth, waar op dat moment zojuist een explosie had plaatsgevonden in een lokale kolenmijn. Dit is dagenlang op het nieuws geweest in NZ. De westkust lijkt wel een tropisch regenwoud! Omdat er een bergketen van noord naar zuid over het eiland loopt welke als het ware een enorme muur vormt, blijft al het water dat verdampt boven de Tasman Sea boven de westkust hangen. Gevolg: het is er enorm nat. Dat bleek ook vooral omdat ik gedurende bijna de gehele rit langs de westkust regen heb gehad. Maar: wat een prachtig gezicht. Alles is letterlijk dichtgegroeid met (loof)bomen en varens (een varen is ook het nationale logo van NZ), en tussendoor zie je overal palmbomen. Zelfs de vogels klinken er tropisch. Onderweg heb ik, in de regen, een wandeling gemaakt naar de Fox Glacier (gletsjer), omdat ik dit per se wilde zien. Enorm mooi, zelfs het ijs lijkt blauw! Daarna ben ik toch maar weer snel doorgereden. Het is vrij simpel: er zijn maar een paar snelwegen in NZ, en west van het gebergte ligt er maar EEN: highway 6, die direct naar Invercargill leidt. Hoewel, direct... bij 'snelweg' moet je je een NL provinicale weg voorstellen, maar dan zonder rechte stukken erin. De weg slingert eindeloos voort tussen de vegetatie, om en door heuvels en bergen, en langs de bochtige kust. Prachtig. Nu snap ik dan ook waarom de maximale snelheid hier maar 100 km/u is. Maar je moet begrijpen dat je door al die bochten maar een gemiddelde van 70 per uur of zo haalt, want in deze 'snelwegen' zitten ook enorm veel bochten waar de adviessnelheid 35, of zelfs maar 25 km/u is. Toen ik tegen de avond in Haast aankwam, besloot ik daar wat te eten, en in mijn auto te overnachten. Erg slim, om in een tropisch regenwoud-achtig gebied je raampjes op een kier te zetten voor frisse lucht: 's ochtends moest ik zo'n 200 muggen uit mijn auto jagen. Maar goed, de trip ging verder. Na wat ontbijt, en een tank benzine te hebben gehaald bij een benzinepomp, bleek dat mijn auto op het stuk vanaf Arthur's Pass maar 1:10 gelopen had... En ik vrees het ergste, want na Haast leidde de snelweg mij landinwaards, waar deze ook af en toe recht werd. Op de stukken die voor een paar kilometer recht waren heb ik het gaspedaal maar wat verder ingedrukt. Eerst echter reed ik nog over de Haast Pass, wederom door een prachtig berglandschap, langs Lake Wanaka, een enorm groot en mooi meer, omgeven door bergen. Elke berg lijkt hier zijn eigen type 'landschap', of begroeiing te hebben. Onderweg ben ik gestopt in Queenstown voor lunch en een vlugge 'stadswandeling'. Queenstown heeft 11.000 inwoners volgens mijn Lonely Planet gids (dankjewel Rens en Kaspar, hij wordt goed gebruikt!!!), en is gelegen aan weer een enorm meer (Lake Wakatipu).
Zaterdag middag om 17:00 uur kwam ik aan in Winton. Dit ligt zo'n 30 km noord van Invercargill (aan de zuidkust), en hier ergens moest de boerderij zijn waar ik zou gaan werken. Oh ja, dat was ik vergeten op te zoeken... De dames van het postkantoor kopieerden een kaart voor me (zodat ik deze niet hoefde te kopen in hun winkel...) en markeerde de straat waaraan de boerderij is gelegen. Nog zo'n 20 minuten rijden. Eindelijk kwam ik dan toch aan op de boerderij, waar ik boer Marcel en zijn vrouw Tania ontmoette, evenals zonen Aiden en Layton, en dochter Shannon. Het was een prettige kennismaking, ze waren erg vriendelijk voor me. Marcel gaf me een korte introductie over de boerderij: Er zijn ongeveer 700 melkkoeien, 400 kalfjes, en 50 stieren. Daarbij komt nog ongeveer 400 hectare weiland, opgedeeld in ongeveer 40 paddocks: omheinde 'veldjes'. Daarna bracht Marcel mij naar mijn voorlopige onderkomen: het huis van zijn manager Simon en zijn vrouw Nicole. Ook zij zijn erg aardig, en hoewel ze een gesprek niet uit de weg gaan, zeggen ze liever niks... Maar, ik voel me desalniettemin geen onwelkome gast.
Op zondag zouden Marcel en Tania mij mee het dorp in nemen, Winton had een jaarlijkse braderie. Deze viel letterlijk in het water door de regen, dus reden we maar door naar Invercargill. Daar heb ik voornamelijk winkels gezien, en de Mac Donalds voor lunch. Maar goed, ik had toch niks anders te doen.
Maandag was mijn eerste werkdag, en ik zag ook voor het eerst wat zon sinds mijn vertrek uit Christchurch. Na eerst een paar uur wieden van distels in de velden (jawel, met een soort van kruising tussen een schoffel en bijl), werd ik aan het melken gezet, in de melkcarousel, waarin 54 koeien tegelijk kunnen. Simon liet me al snel 'solo' werken, hoewel hij op de achtergrond nog wel veel dingen regelde: Het werk bestaat namelijk vooral uit het aanbrengen van de melkbekers op de uiers van de koeien, maar er komt nog veel meer bij kijken... Ten eerste enorm alert zijn op de staarten van de koeien, als deze omhoog gaan moet je vlug aan de kant (2 keer BIJNA vies geworden). Daarnaast moet je vooral letten op enkelbandjes welke aanduiden dat sommige uiers niet gemolken mogen worden, het in- en uitstappen van de koeien, zodat ze niet klem komen te zitten in de machine, en zorgen voor een constante 'aanvoer' van ongemolken koeien door middel van een elektrisch bedienbaar hek achter de wachtrij. Daarnaast zijn er nog een aantal kleine dingetjes die waarschijnlijk erg veel uitleg kosten. Gisteren (dinsdag) en vandaag (woensdag) heb ik al veel progressie gemaakt, en ik kan het nu praktisch alleen. Dat wil zeggen: de melkcarousel bedienen. Want iemand moet ondertussen de koeien wel uit de velden jagen, richting de melkschuur. De koeien zijn verdeeld in 2 kudden, en komen dan ook uit 2 richtingen naar de melkchuur gelopen over het zandpad tussen de velden. Simon deed dit Maandag en gisteren met een jeep en Roxy de hond, en ik deed dit vandaag met de quad (Roxy wou niet met me mee...). Eigenlijk zou ik een "eigen" crossmotor krijgen, maar die staat op dit moment nog zonder olie.
Over olie gesproken: dat gieten ze hier over de onverharde wegen! Dat wil zeggen: de overheid laat dat doen, omdat ze niet overal kunnen asfalteren (financieel gezien). Tania legde uit dat dit afgewerkte olie is, uit lokale garages, en dat er een dun laagje over de onverharde wegen wordt aangebracht tegen het opwaaien van stof bij passerend verkeer. Er zijn wel strenge regels voor, zodat het wat minder milieu-onvriendelijker wordt... hmm...
Verder heb ik wat gif gespoten aan de randen van de velden met (of liever vanaf) een oude 3 cilinder Ford traktor (ik heb pas 2 van de blijkbaar 7 versnellingen gevonden omdat de hendel aan het stuur een beetje vastgeroest is) met tank (compressor aan de PTO) en spuitpistool, zodat alle begroeiing aan de randen van de velden kapot gaat, en het water makkelijker wegloopt uit het gras, de paden op. Ja, het 'boeren' gaat hier compleet anders dan wat ik gezien heb in Nederland.
Dan komt het weer er nog eens bij: Gisteren en vandaag was het erg zonnig, en het vervelende daarbij is: NZ schijnt direct onder het gat in de ozonlaag te liggen, dus je verbrandt al bij het minste of geringste straaltje zonlicht (lees UV licht). Gevoelstemperaturen liggen hier veel hoger (bij zon) en veel lager (bij wind) waardoor het weer des te extremer lijkt, en bovendien is kan het hier elke 10 minuten compleet veranderen.
Al met al vind ik het fantastisch om op de boerderij te werken, lekker de hele dag buiten met besneeuwde bergtoppen op de horizon, een heleboel dieren om je heen (er zijn een heleboel honden, katten, en zelfs schapen en varkens als 'huisdieren' ), en vooral enorm veel ruimte en rust. Hoewel Nicole heerlijke lunches en maaltijden maakt (ze zijn alleen nooit meer echt warm) heb ik het 's avonds wel wat moeilijk om 'sociaal' te zijn. Ze antwoorden wel als ik wat vraag, maar echt een gezellig avond lijkt er niet in te zitten. Maar hopelijk ontmoet ik gauw wat nieuwe mensen, en kan ik wat sociale activiteiten ontplooien buiten het huis. Morgen avond rijd ik naar Invercargill, om nog wat spullen te kopen voor op de boerderij, en eens en beetje rond te kijken.
Voor nu: tot vlug, bedankt voor alle reacties, ook via andere kanalen dan deze website!
Groetjes, Michael.
-------------------------------------
Dear friends!
Man, it feels like ages ago i last wrote. In fact it has not even been a week. Well, yesterday i spent almost two hours of writing, but as soon as i hit the 'save' button, everything was gone! So now i'm copying this text all the time... Anyway. When i drove off in Christchurch last Friday, i headed West, towards Arthur's Pass. This is a national park, and also one of the few connections between the East and the West. A beautiful scenery with mountains, hills, plains and lakes made me want to stop every meter again, to take more pictures. After a while i had to force myself to just keep on driving, otherwise i would never make it to the West coast. Also, without a lonely single petrol pump in a little village right in between the mountains (the village was also called Arthur's Pass) i would have never made it to the West coast... A quick calculation showed that my car ran 1L on 12 km on average. When i reached the West coast, i was app. 25 km South of Greymouth, where, about that time, an explosion took place in a coal mine. Terrible, it's been all over the news ever since. I took highway nr. 6 down to the South. This highway swings its way towards Invercargill, for a great part along the coast. A lot of curves made the average speed only about 70 km/h, i.e. without making all these stops for pictures. The West coast looks a lot like a rainforest especially the 'rain' part. A solid vegetation of trees and ferns, mixed with palmtrees makes it a beautiful, and very green scenery though. I pulled over for a walk to Fox Glacier: even the ice looks blue here! Then, when the evening came up, i decided to have dinner, and sleep in my car. That was in Haast. Very clever in a rainforest-ish area to leave your window a little bit open for fresh air: i had to get rid of 200 mosquitos in the morning! Well, anyway: the trip continued, after another tank of fuel. Another calculation was made, and taught me that my car ran 1:10 since Arthur's Pass... And presumably it is going to be worse, as the highway started to be more and more straight after the Haast Pass (hence i stepped on the gas a bit). The Haast Pass showed me another amazing scenery, amongst which lake Wanaka.
Saturday around 5 pm i arrived in Winton, the town near which the farm should be. Oh, yes, forgot to look it up... Two ladies in the postoffice copied me a map, and indicated where to go. After another 20 minute drive i finally arrived at the farm, where i met farmer Marcel and his wife Tania, and also sons Aiden and Layton, and daughter Shannon. Very friendly people. Marcel introduced the farm to me briefly: there are approximately 700 milk-cows, 400 calfs and 50 bulls. And there is about 400 hectares of grassland... Then he took me to his manager Simon and his wife Nicole, where i will stay during my time on the farm here. Very friendly people too, and although they do not fear a conversation, they rather don't say too much i guess. But it's fine, i don't feel not-welcome or so. Nicole cooks great, and Simon is a patient and educational manager.
Monday, my first day: after knocking out some thistles first, i was introduced to the milking machine: a 54 bail rotary! The primary task is to connect the milking cups to the udders of the cows, but there are a lot of other things to keep an eye on in the mean time (the most important of which: look at the tails of the cows: if they go up: step aside!!). Yesterday and today i made good progression on milking i think, i can basically operate the machine on myself. In the mean time though, someone must chase the cows out of the paddocks. Today this was my job, by quadbike. Actually they'd give me a two wheeler motorbike, but it still has some trouble regarding oil or something...
Speaking about oil: they just poor it on the not tarsealed roads here! That is, the government does this, to prevent dustclouds because of passing traffic, because they can not afford to tar seal all the roads in the countryside. Nice and sustainable hey?!
Another job i had to do so far is spray the sides of the lanes between the paddocks, so that all the grass and weeds are bein killed: making it easier for the runoff water to exit the paddocks, and enter the lanes in between. This spraying is easily done from an old 3 cylinder Ford tractor.
More good news: Apparently NZ lies directly under the hole in the ozone layer, causing a high dosis of UV light coming down with each sun ray... In the past two days in which the sun has been shining, i am already heavily sunburned on my arms and neck. Well, at least i am working on a farm now: outside most of the day, mountain scenery at the horizon, surrounded by animals (there are also heaps of dogs, cats, sheep and pigs as 'pets' ) and above all: lots of space and quietness! Well hopefully i meet some new people soon, to perform some social events with.
For now: i will update you soon again!!
Cheers from Winton! Mike.
Okee, het voelt nu ECHT als weken geleden dat ik jullie voor het laatst op de hoogte heb gehouden. Gisteren heb ik een enorm bericht geschreven, maar toen ik op "opslaan" klikte was het ineens weg... beetje zonde van mijn kostbare tijd (vooral omdat het internet zo sloom is dat alles 3 keer zoveel tijd kost hier). Maar vanavond doe ik gewoon weer een poging! Hier dus een nieuw bericht, over mijn recentelijke belevenissen.
De laatste keer dat ik jullie schreef was vrijdag ochtend, nog in Christchurch. Eenmaal in de auto zette ik koers naar het westen: Arthur's Pass. Dit is een nationaal park, en tegelijkertijd een van de weinige verbindingen tussen Oost en West, midden tussen de bergen door. Een prachtig uitzicht op bergen (al dan niet met besneeuwde toppen), heuvels, vlakten, meren en alles wat je er maar bij kunt verzinnen. Het was zelfs zo mooi dat ik elke meter opnieuw wilde stoppen om foto's te maken, omdat het elke keer mooier leek te worden. Na een aantal keren daadwerkelijk te hebben gestopt moest ik mezelf dwingen om 'gewoon' door te rijden, anders zou ik het nooit halen naar de westkust. Ik zou deze westkust overigens sowieso niet gehaald hebben, als er niet in het gelijknamige dorpje Arthur's Pass, midden tussen de bergen, een verdwaalde benzinepomp had gestaan. Na het tanken, en een vlugge berekening, bleek dat mijn auto gemiddeld 1L:12km had gelopen. Verder ging de rit, en uiteindelijk bereikte ik de westkust, zo'n 25 km zuid van Greymouth, waar op dat moment zojuist een explosie had plaatsgevonden in een lokale kolenmijn. Dit is dagenlang op het nieuws geweest in NZ. De westkust lijkt wel een tropisch regenwoud! Omdat er een bergketen van noord naar zuid over het eiland loopt welke als het ware een enorme muur vormt, blijft al het water dat verdampt boven de Tasman Sea boven de westkust hangen. Gevolg: het is er enorm nat. Dat bleek ook vooral omdat ik gedurende bijna de gehele rit langs de westkust regen heb gehad. Maar: wat een prachtig gezicht. Alles is letterlijk dichtgegroeid met (loof)bomen en varens (een varen is ook het nationale logo van NZ), en tussendoor zie je overal palmbomen. Zelfs de vogels klinken er tropisch. Onderweg heb ik, in de regen, een wandeling gemaakt naar de Fox Glacier (gletsjer), omdat ik dit per se wilde zien. Enorm mooi, zelfs het ijs lijkt blauw! Daarna ben ik toch maar weer snel doorgereden. Het is vrij simpel: er zijn maar een paar snelwegen in NZ, en west van het gebergte ligt er maar EEN: highway 6, die direct naar Invercargill leidt. Hoewel, direct... bij 'snelweg' moet je je een NL provinicale weg voorstellen, maar dan zonder rechte stukken erin. De weg slingert eindeloos voort tussen de vegetatie, om en door heuvels en bergen, en langs de bochtige kust. Prachtig. Nu snap ik dan ook waarom de maximale snelheid hier maar 100 km/u is. Maar je moet begrijpen dat je door al die bochten maar een gemiddelde van 70 per uur of zo haalt, want in deze 'snelwegen' zitten ook enorm veel bochten waar de adviessnelheid 35, of zelfs maar 25 km/u is. Toen ik tegen de avond in Haast aankwam, besloot ik daar wat te eten, en in mijn auto te overnachten. Erg slim, om in een tropisch regenwoud-achtig gebied je raampjes op een kier te zetten voor frisse lucht: 's ochtends moest ik zo'n 200 muggen uit mijn auto jagen. Maar goed, de trip ging verder. Na wat ontbijt, en een tank benzine te hebben gehaald bij een benzinepomp, bleek dat mijn auto op het stuk vanaf Arthur's Pass maar 1:10 gelopen had... En ik vrees het ergste, want na Haast leidde de snelweg mij landinwaards, waar deze ook af en toe recht werd. Op de stukken die voor een paar kilometer recht waren heb ik het gaspedaal maar wat verder ingedrukt. Eerst echter reed ik nog over de Haast Pass, wederom door een prachtig berglandschap, langs Lake Wanaka, een enorm groot en mooi meer, omgeven door bergen. Elke berg lijkt hier zijn eigen type 'landschap', of begroeiing te hebben. Onderweg ben ik gestopt in Queenstown voor lunch en een vlugge 'stadswandeling'. Queenstown heeft 11.000 inwoners volgens mijn Lonely Planet gids (dankjewel Rens en Kaspar, hij wordt goed gebruikt!!!), en is gelegen aan weer een enorm meer (Lake Wakatipu).
Zaterdag middag om 17:00 uur kwam ik aan in Winton. Dit ligt zo'n 30 km noord van Invercargill (aan de zuidkust), en hier ergens moest de boerderij zijn waar ik zou gaan werken. Oh ja, dat was ik vergeten op te zoeken... De dames van het postkantoor kopieerden een kaart voor me (zodat ik deze niet hoefde te kopen in hun winkel...) en markeerde de straat waaraan de boerderij is gelegen. Nog zo'n 20 minuten rijden. Eindelijk kwam ik dan toch aan op de boerderij, waar ik boer Marcel en zijn vrouw Tania ontmoette, evenals zonen Aiden en Layton, en dochter Shannon. Het was een prettige kennismaking, ze waren erg vriendelijk voor me. Marcel gaf me een korte introductie over de boerderij: Er zijn ongeveer 700 melkkoeien, 400 kalfjes, en 50 stieren. Daarbij komt nog ongeveer 400 hectare weiland, opgedeeld in ongeveer 40 paddocks: omheinde 'veldjes'. Daarna bracht Marcel mij naar mijn voorlopige onderkomen: het huis van zijn manager Simon en zijn vrouw Nicole. Ook zij zijn erg aardig, en hoewel ze een gesprek niet uit de weg gaan, zeggen ze liever niks... Maar, ik voel me desalniettemin geen onwelkome gast.
Op zondag zouden Marcel en Tania mij mee het dorp in nemen, Winton had een jaarlijkse braderie. Deze viel letterlijk in het water door de regen, dus reden we maar door naar Invercargill. Daar heb ik voornamelijk winkels gezien, en de Mac Donalds voor lunch. Maar goed, ik had toch niks anders te doen.
Maandag was mijn eerste werkdag, en ik zag ook voor het eerst wat zon sinds mijn vertrek uit Christchurch. Na eerst een paar uur wieden van distels in de velden (jawel, met een soort van kruising tussen een schoffel en bijl), werd ik aan het melken gezet, in de melkcarousel, waarin 54 koeien tegelijk kunnen. Simon liet me al snel 'solo' werken, hoewel hij op de achtergrond nog wel veel dingen regelde: Het werk bestaat namelijk vooral uit het aanbrengen van de melkbekers op de uiers van de koeien, maar er komt nog veel meer bij kijken... Ten eerste enorm alert zijn op de staarten van de koeien, als deze omhoog gaan moet je vlug aan de kant (2 keer BIJNA vies geworden). Daarnaast moet je vooral letten op enkelbandjes welke aanduiden dat sommige uiers niet gemolken mogen worden, het in- en uitstappen van de koeien, zodat ze niet klem komen te zitten in de machine, en zorgen voor een constante 'aanvoer' van ongemolken koeien door middel van een elektrisch bedienbaar hek achter de wachtrij. Daarnaast zijn er nog een aantal kleine dingetjes die waarschijnlijk erg veel uitleg kosten. Gisteren (dinsdag) en vandaag (woensdag) heb ik al veel progressie gemaakt, en ik kan het nu praktisch alleen. Dat wil zeggen: de melkcarousel bedienen. Want iemand moet ondertussen de koeien wel uit de velden jagen, richting de melkschuur. De koeien zijn verdeeld in 2 kudden, en komen dan ook uit 2 richtingen naar de melkchuur gelopen over het zandpad tussen de velden. Simon deed dit Maandag en gisteren met een jeep en Roxy de hond, en ik deed dit vandaag met de quad (Roxy wou niet met me mee...). Eigenlijk zou ik een "eigen" crossmotor krijgen, maar die staat op dit moment nog zonder olie.
Over olie gesproken: dat gieten ze hier over de onverharde wegen! Dat wil zeggen: de overheid laat dat doen, omdat ze niet overal kunnen asfalteren (financieel gezien). Tania legde uit dat dit afgewerkte olie is, uit lokale garages, en dat er een dun laagje over de onverharde wegen wordt aangebracht tegen het opwaaien van stof bij passerend verkeer. Er zijn wel strenge regels voor, zodat het wat minder milieu-onvriendelijker wordt... hmm...
Verder heb ik wat gif gespoten aan de randen van de velden met (of liever vanaf) een oude 3 cilinder Ford traktor (ik heb pas 2 van de blijkbaar 7 versnellingen gevonden omdat de hendel aan het stuur een beetje vastgeroest is) met tank (compressor aan de PTO) en spuitpistool, zodat alle begroeiing aan de randen van de velden kapot gaat, en het water makkelijker wegloopt uit het gras, de paden op. Ja, het 'boeren' gaat hier compleet anders dan wat ik gezien heb in Nederland.
Dan komt het weer er nog eens bij: Gisteren en vandaag was het erg zonnig, en het vervelende daarbij is: NZ schijnt direct onder het gat in de ozonlaag te liggen, dus je verbrandt al bij het minste of geringste straaltje zonlicht (lees UV licht). Gevoelstemperaturen liggen hier veel hoger (bij zon) en veel lager (bij wind) waardoor het weer des te extremer lijkt, en bovendien is kan het hier elke 10 minuten compleet veranderen.
Al met al vind ik het fantastisch om op de boerderij te werken, lekker de hele dag buiten met besneeuwde bergtoppen op de horizon, een heleboel dieren om je heen (er zijn een heleboel honden, katten, en zelfs schapen en varkens als 'huisdieren' ), en vooral enorm veel ruimte en rust. Hoewel Nicole heerlijke lunches en maaltijden maakt (ze zijn alleen nooit meer echt warm) heb ik het 's avonds wel wat moeilijk om 'sociaal' te zijn. Ze antwoorden wel als ik wat vraag, maar echt een gezellig avond lijkt er niet in te zitten. Maar hopelijk ontmoet ik gauw wat nieuwe mensen, en kan ik wat sociale activiteiten ontplooien buiten het huis. Morgen avond rijd ik naar Invercargill, om nog wat spullen te kopen voor op de boerderij, en eens en beetje rond te kijken.
Voor nu: tot vlug, bedankt voor alle reacties, ook via andere kanalen dan deze website!
Groetjes, Michael.
-------------------------------------
Dear friends!
Man, it feels like ages ago i last wrote. In fact it has not even been a week. Well, yesterday i spent almost two hours of writing, but as soon as i hit the 'save' button, everything was gone! So now i'm copying this text all the time... Anyway. When i drove off in Christchurch last Friday, i headed West, towards Arthur's Pass. This is a national park, and also one of the few connections between the East and the West. A beautiful scenery with mountains, hills, plains and lakes made me want to stop every meter again, to take more pictures. After a while i had to force myself to just keep on driving, otherwise i would never make it to the West coast. Also, without a lonely single petrol pump in a little village right in between the mountains (the village was also called Arthur's Pass) i would have never made it to the West coast... A quick calculation showed that my car ran 1L on 12 km on average. When i reached the West coast, i was app. 25 km South of Greymouth, where, about that time, an explosion took place in a coal mine. Terrible, it's been all over the news ever since. I took highway nr. 6 down to the South. This highway swings its way towards Invercargill, for a great part along the coast. A lot of curves made the average speed only about 70 km/h, i.e. without making all these stops for pictures. The West coast looks a lot like a rainforest especially the 'rain' part. A solid vegetation of trees and ferns, mixed with palmtrees makes it a beautiful, and very green scenery though. I pulled over for a walk to Fox Glacier: even the ice looks blue here! Then, when the evening came up, i decided to have dinner, and sleep in my car. That was in Haast. Very clever in a rainforest-ish area to leave your window a little bit open for fresh air: i had to get rid of 200 mosquitos in the morning! Well, anyway: the trip continued, after another tank of fuel. Another calculation was made, and taught me that my car ran 1:10 since Arthur's Pass... And presumably it is going to be worse, as the highway started to be more and more straight after the Haast Pass (hence i stepped on the gas a bit). The Haast Pass showed me another amazing scenery, amongst which lake Wanaka.
Saturday around 5 pm i arrived in Winton, the town near which the farm should be. Oh, yes, forgot to look it up... Two ladies in the postoffice copied me a map, and indicated where to go. After another 20 minute drive i finally arrived at the farm, where i met farmer Marcel and his wife Tania, and also sons Aiden and Layton, and daughter Shannon. Very friendly people. Marcel introduced the farm to me briefly: there are approximately 700 milk-cows, 400 calfs and 50 bulls. And there is about 400 hectares of grassland... Then he took me to his manager Simon and his wife Nicole, where i will stay during my time on the farm here. Very friendly people too, and although they do not fear a conversation, they rather don't say too much i guess. But it's fine, i don't feel not-welcome or so. Nicole cooks great, and Simon is a patient and educational manager.
Monday, my first day: after knocking out some thistles first, i was introduced to the milking machine: a 54 bail rotary! The primary task is to connect the milking cups to the udders of the cows, but there are a lot of other things to keep an eye on in the mean time (the most important of which: look at the tails of the cows: if they go up: step aside!!). Yesterday and today i made good progression on milking i think, i can basically operate the machine on myself. In the mean time though, someone must chase the cows out of the paddocks. Today this was my job, by quadbike. Actually they'd give me a two wheeler motorbike, but it still has some trouble regarding oil or something...
Speaking about oil: they just poor it on the not tarsealed roads here! That is, the government does this, to prevent dustclouds because of passing traffic, because they can not afford to tar seal all the roads in the countryside. Nice and sustainable hey?!
Another job i had to do so far is spray the sides of the lanes between the paddocks, so that all the grass and weeds are bein killed: making it easier for the runoff water to exit the paddocks, and enter the lanes in between. This spraying is easily done from an old 3 cylinder Ford tractor.
More good news: Apparently NZ lies directly under the hole in the ozone layer, causing a high dosis of UV light coming down with each sun ray... In the past two days in which the sun has been shining, i am already heavily sunburned on my arms and neck. Well, at least i am working on a farm now: outside most of the day, mountain scenery at the horizon, surrounded by animals (there are also heaps of dogs, cats, sheep and pigs as 'pets' ) and above all: lots of space and quietness! Well hopefully i meet some new people soon, to perform some social events with.
For now: i will update you soon again!!
Cheers from Winton! Mike.
-
24 November 2010 - 09:44
Sanne:
Weer heel leuk om iets van je te "horen"! Zal inderdaad wel wennen voor je zijn als andere niet heel spraakzaam zijn... Ben nog wel benieuwd naar foto's van je tocht naar de boerderij, en van de boerderij natuurlijk! -
24 November 2010 - 09:56
Mariëtte :
Wauw, Michael, wat een mooi en uitgebreid verhaal. Ik zie het bijna voor me wat je beleeft. Olie op de wegen, het is toch eigenlijk niet te geloven. En die mijn, ja dat is hier ook in het nieuws geweest.
Het niet te veel praten, zou dat in de aard van de NZ-ders zitten? Dat moet jij dan maar eens gaan veranderen :-)
Heel veel groetjes -
24 November 2010 - 09:56
Pauline:
Hey Michael,
Terwijl ik hier achter mijn bureau zit, lijkt jouw leven ideaal en zonder zorgen. Het is leuk om te lezen hoe het je aan de andere kant van de wereld vergaat.
-
24 November 2010 - 09:58
Renske:
Hey Mike,
Leuk dat je ons weer even update. Haha een Michael die niet veel te praten heeft, dat is nog eens wat je noemt een echte uitdaging. Ga inderdaad maar gauw op zoek naar mensen waar je lekker tegen aan kunt lullen, hihi. Hey enne hoe oud is die dochter van de boer eigenlijk :P?
Ik zou zeggen, hou die staarten goed in de gaten en blijf genieten.
Dikke knuffel! -
24 November 2010 - 11:21
Rens:
Hey Michael, goed om te horen dat je Lonely Planet van pas komt. Ook goed dat je dat van de koeienstaarten al uitgevonden had, want dat stond er volgens mij niet in. Al het andere nuttige wel!
Ik hoop dat je snel mensen vindt om tegen aan te praten, dat is toch wel een van jou 1e levensbehoeften;)
Verder geniet ik van je verhalen en zijn de foto's prachtig!
Ga maar weer snel koeie haole!
Rens -
24 November 2010 - 12:28
Mare:
Wauw je hebt weer een heel verhaal getypt, erg leuk om te lezen!
Hopelijk vind je snel mensen om gezellig 's avonds een biertje mee te drinken, anders kun je in ieder geval binnenkort elke avond een boekje met foto's kijken ;) Maar die gezelligheid komt vast goed!
Geniet ervan, werk ze, en ik kijk al weer uit naar je volgende verhaal!
X Mare -
24 November 2010 - 17:04
Nikki:
hey you, at the other side of the world!
Bij deze even een kort menselijk digitaal contact ;-) Zo te zien heb je inmiddels al aardig wat reacties, dus je hebt weer een nachtje wat om te lezen :-)
Over lezen gesproken, jouw verhalen blijven spannend!
Knuffel! -
24 November 2010 - 18:37
Frans En Ria:
het liedje van de Revuo's wordt wel erg toepasselijk,KOEIE HOALE!!!!!!,prachtig verslag en erg mooie foto's,hier in Oss is alles okee,groetjes van Ria en een poot van Sammy! Ciao,Frans. -
24 November 2010 - 20:26
Vera Captein:
Michael! wat en mooie verhalen, en vooral allemaal erg herkenbaar! Mooi dat boeren daar he, geen geneuzel. En het is misschien niet voor te stellen, maar de westkust met zon, is NOG mooier. geniet dr van en wie weet kom ik wel ff koekeloeren bij je. Ik heb namelijk nog wat adressen in Winton die ik sowieso al wilde bekijken. liefs, Vera -
24 November 2010 - 22:04
Jootje :
Ha jongen.
Nu je niet veel te praten hebt kun je lekker veel typen. Lul dus maar tegen ons allen. En wat dat ozongat betreft, daar gebruik je maar je washandje voor!! We zullen minimaal een week moeten inplannen om al je prachtige foto's te bekijken. Take care. -
24 November 2010 - 22:17
Pe:
Mooi man, dat je daar zoals er al meerder zeggen: "hoale hoale hoale koeien hoale." en dat op de quad, ook mooi.
Nouw nog unne schonne hoed.
Kijk ook uit voor die staarten dat doet zeer in je ogen en ik kan dat weten. En als ik die kudde zie is het maar goed dat je ze niet met de hand hoeft te melken. -
25 November 2010 - 14:59
Fleur:
Mike, dear! In one word: GREAT. Goed dat je zo regelmatig en gedetailleerd verslag doet. Ben het met je mamma eens: als er 's avonds toch niets te doen is, kun je maar het beste tegen ons aan lullen, haha. Awesome, prachtig om te lezen. M'n opa heeft vroeger ook nog koeien gemolken, maar dan met de blote handjes. Stond-ie daar, mei 1940, 5 uur 's ochtends in de Peel met die koetjes, ziet hij ineens mensen met zwarte helmen door het veld kruipen; Germans...
Anyway, whatever you do: doe het bovengronds of in de lucht maar ga NIET in een mijn daar!!!
Je foto's zijn adembenemend trouwens -sorry voor alle superlatieven-, amazing, ik kan alleen maar zeggen: I want more;)
Ben je al in de lokale pub geweest btw? Succes daar & Hou je taai!
Ciao, Fleur (en muziek van de Pirates op de achtergrond nu, Classic FM haha)
P.S. José en Peter veel sterkte met het missen van Mike, maar hij schrijft vaak:) en de groetjes aan Yvonne! -
25 November 2010 - 19:13
Theo:
Leuke verhalen , ik zal het hier ook gaan voorstellen om olie over de zandwegen te gieten , ik denk dat ik meteen vastgezet wordt. Veel plezier en tot horens. -
27 November 2010 - 17:48
Bram:
wheuj boerkuh!!
Mooi verhaal jonge! Dat melken heb je snel onder de knie, en die staarten moet je idd goed in de gaten houden ;)! Hoe is de productie nu? Dat weer wordt trwns wel beter, je gaat lekker richting de zomer!! Hier heeft het vandaag zelfs gesneeuwd!!
Succes nog en veel plezier,
Bram -
28 November 2010 - 12:02
Gerrit:
hoi Michael,
zo zie je maar dat dat boerenleven zo slecht nog niet is en dat in zo'n prachtige omgeving.
Doe Marcel en Tania de groeten van ons
Groet uit de Kruisstraat -
29 November 2010 - 17:46
Rien En Jeanne:
Ha die Mike,je wordt nog een echte boer als je zo doorgaat,leuk verhaal man en mooie foto's we genieten ervan.We zijn wat laat met antwoorden,want de laptop was kapot,maar inmiddels een nieuwe.Michael de nieuwe pergola staat er,de foto's komen nog wel.Nog kei bedankt voor de mooie brief bij ons 40 jarige trouwdag, was wel een verrassing. Jongen geniet nog van al het moois dat je in NZ kunt zien.Heel veel groeten en liefs van Rien en Jeanne. -
01 December 2010 - 12:52
Jootje En Pe:
Je foto's zijn zo mooi en het is jammer dat we de vorige foto's niet meer kunnen zien. Daarom geven wij jou extra fotoruimte kado.
Wie volgt?? -
08 December 2010 - 20:44
Eva:
Hey Michael,
Ik hoor het je nog zeggen op de reünie vorige maand: "ik kan naar de KLS en volgende week ga ik misschien naar Nieuw Zeeland"... En toen ik laatst aan Guy vroeg of 'ie jou nog gezien had en of je nou inderdaad gegaan was, zat je er al :)
Leuk om je verhalen te lezen en superstoer dat je deze reis maakt! Geniet ervan, en vanaf nu ga ik je ook volgen!
Heel veel groetjes!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
