De eerste weken van 2011

Hoi! Naar aanleiding van een aantal verzoekjes om een nieuw verhaaltje, hier dan toch eindelijk weer eens een update. Werd ook wel tijd he!

Allereerst allemaal de beste wensen voor 2011! Twee weekjes te laat, maar ach: er blijven er nog 50 over van dit jaar.

Zoals jullie in mijn vorige bericht hebben kunnen lezen heb ik met kerst de koeien gemolken. Omdat ik het weekend daarvoor ook al gemolken had, besloot Marcel mij een week vrij te geven voor oud en nieuw!!! Dus van woensdag 29 december t/m dinsdag 4 januari. Maar toen de vraag wat ik zou gaan doen met oud&nieuw? De meeste jongeren gaan naar Queenstown, een klein dorpje dat erg toeristisch is. Echter, oudjaarsdag was pas vrijdag. Ik besloot naar Wanaka te gaan, om te onderzoeken of ik eens kon vliegen. Recentelijk had ik een aanbeveling gehad, dat het in Wanaka mogelijk is met een Tiger Moth (een oud dubbeldekker vliegtuig) te vliegen! Plus: dan kon ik vrijdag nog altijd naar Queenstown rijden en wat mensen van 'mijn' internationale groep ontmoeten. zo gezegd zo gedaan: ik leende van collega Jono een matras dat precies achter in mijn auto paste. Erg comfortabel, aangezien ik van plan was om een week lang in mijn auto te slapen (het moet ergens vandaan komen he...). Wat flessen water gevuld (voor hygienische doeleinden: te drinken had ik voornamelijk ijsthee en bier bij me), backpack ingepakt en daar ging ik. Over de 'Southern Senic route' naar Queenstown. Deze weg had ik al gereden toen ik naar de boerderij toe kwam, maar toen regende het, en nu was het stralend weer! Gevolg: honderd keer uit- en weer instappen langs de talloze meren, bergen en vlakten, voor foto's. Van Queenstown naar Wanaka nam ik niet de snelweg, maar de Crown Range road: dwars door het Cardrona gebergte. Schitterend. In de na-middag bereikte ik Wanaka. Dit is een kleine equivalent van Queenstown: dat wil zeggen een heel klein dorpje, dat over de laatste jaren enorm gegroeid is omdat het er steeds toeristischer wordt. Rond oud en nieuw verviervoudigt de bevolking, met voor het grootste deel jongeren en backpackers. Daarom vind je hier moderne barretjes, internetcafe's en van alles te doen. Op mijn eerste (woensdag)avond in Wanaka waren de kroegen echter nogal leeg, waardoor ik niet echt contact kon maken met mensen. Jammer.

Donderdag ochtend reed ik naar het vliegveld, ca 10 km buiten Wanaka. Het bedrijf dat de Tiger Moth vluchten verzorgt had ik al vlug gevonden, en ik merkte op dat er een groot bord "training flights" op de hangar hing, waarop er een lichtje ging branden: ik informeerde naar de mogelijkheden, niet voor een rondvlucht, maar voor een lesvlucht. Deze zijn namelijk goedkoper dan rondvluchten. Jammer, het waaide veel te hard voor de Tiger Moth, maar ik kon wel een lesvluchtje maken in de Piper Cherokee (een klein sportvliegtuigje). Hier had ik wel oren naar, en ook het tarief was niet slecht: $244 voor een uur, plus $10 landingsgeld. In totaal dus $255, wat overeenkomt met ca 175 Euro. Een kwartier later zat ik in de kist met CPL instructeur Ivan. Een echte Kiwi: heel relaxed en vriendelijk, en niks was een probleem.
In de korte kennismaking vroeg hij mij naar mijn vliegervaring, waarop ik hem vertelde over zweefvliegen, en mijn simulator-ervaring bij selecties, en dat ik ben aangenomen bij de KLM vliegschool. Ivan reageerde precies zoals ik hoopte: "Oooh, als je kunt zweefvliegen, en een paar IFR vluchten in een simulator hebt gedaan, dan kun je dit ook wel zelf: dus jij vliegt de kist, en ik ga wel een uurtje mee om je te babysitten. Oh ja denk eraan dat het enorm hard waait, en tussen die bergen zal het dus wel turbulent zijn."
Toen deed hij de checks voor mij, en hielp me op gang met het taxieen. Het leek me mooi om de RT (radiocommunicatie) zelf te doen, maar die Kiwi's hebben zo hun eigen 'protocollen' en bovendien praten ze zo snel en plat dat je er niks van verstaat. Dus Ivan deed de radio, en ik deed het vliegwerk. Deze kerel moet een hoge pet op hebben van zweefvliegers (of geselecteerde verkeersvlieger-studenten) want in de take off hield hij zijn handen (en voeten) niet eens aan het stuur! In plaats daarvan zat hij wat naar buiten te kijken, waar we heen zouden kunnen vliegen zonder al te veel turbulentie. Wat was ik blij dat ik alle protocollen en checks van de KLS selecties nog wist te herinneren zeg! Maar, ik wist tegelijkertijd zeker dat ik de juiste beslissing had genomen: dit zou een mooi uurtje vliegen worden.
Eenmaal in horizontale vlucht, op 3000 voet (ca 1000 m), en mijn camera uit mijn handen trekkend om foto's van mij te maken, begon Ivan mij verschillende dingen aan te wijzen: een eiland met daarin een meertje, bergketens welke hij allemaal bij naam kende, en het stukje grond van Shania Twain: een vallei van grofweg twintigduizend hectare. Ik kon het niet nalaten om eventjes recht over haar huis te vliegen, aangemoedigd door mijn dolenthousiaste 'babysitter'. Zoals deze al voorspeld had was het inderdaad behoorlijk turbulent tussen de bergen, en we klommen naar 6000 voet, waar het uitzicht natuurlijk nog grootser was. Toen we wat hadden rondgevlogen door de omgeving, kreeg Ivan een grijns op zijn gezicht... "Dus je bent zweefvlieger... wel eens helling gevlogen??" Ik vertelde hem dat ik een keertje in de bergen van Oostenrijk had gevlogen, en Ivan wees een berghelling aan: "Dat kan deze kist ook, als je haar precies op 70 knopen (ca 120 km/u) houdt", waarop hij het gas helemaal dicht trok... Enkele seconden later scheerden we rakelings langs de berghelling, precies zoals je met een zweefvliegtuig zou zoen. En ja hoor: we stegen! De grijns op Ivans gezicht werd als maar groter, terwijl ik me enorm moest concentreren op het vliegen. "Houd haar op 70 knopen Mike, de ideale glij-snelheid... 70 knopen!!". Toen ik hem vroeg of hij dit vaker deed, antwoordde hij met een lach: "EEN of twee keer per jaar, de meeste mensen durven dit niet"!
Na deze doldwaze avonturen liet Ivan mij een circuit vliegen. Eenmaal op final begon hij me instructies te geven voor de landing. Toen we de baan naderden hield hij voor de verandering het stuur WEL vast, en hielp me met het afvangen van de kist, hoger dan ik gewend ben van het zweefvliegen. Al met al was dit een memorabele vlucht, met de gekste, vriendelijkste Kiwi die ik ooit ontmoet heb. Bij het afrekenen kwam zijn compagnon, de eigenaar van de Tiger Moths, vertellen dat ik hem de volgende morgen om 8 uur even moest SMS'en. Als het weer goed was, kon ik wel een vluchtje met de Tiger Moth maken...

Die donderdag, ik was toch op het vliegveld, bezocht ik tevens het 'New Zealand warbirds museum'. Ze hadden hier maar een paar vliegtuigen, maar het was op zich wel interessant. Bij de uitgang kocht ik een 'airline roman'. Dit is een erg interessant boek, geschreven door een voormalig AirNZ captain, dat vliegtechnisch op waar gebeurde feiten berust, maar de personages zijn dan weer verzonnen. Lastig uit te leggen, maar het boek heeft me nog steeds in zijn greep. Daarna ging ik naar het 'transport & toys museum'. Dit is een prive verzameling van letterlijk ALLES wat met transport en speelgoed te maken heeft. Wat een hoop rotzooi zeg! haha in een aantal grote schuren/hangars staan talloze voertuigen, vliegtuigen, allerlei aanverwante machines, en alle soorten verschillend speelgoed dat je je voor kunt stellen. Een Brits echtpaar was het roerend met me eens: van de dichtheid en diversiteit van de enorme stapel troep raakte je op de een of andere manier toch onder de indruk!
's Avonds ging ik nogmaals de kroeg in. Het beloofde nu wat drukker te worden, en ik moest $10 betalen om binnen te komen, want blijkbaar kwam er een artiest. Achteraf bleek het een populaire Nieuw Zeelandse hiphop zanger/DJ te zijn, maar hiervan heb ik natuurlijk geen verstand. Toen ik, eenmaal binnen, aan een tafeltje ging zitten met een 'handle' (een pul) raakte ik aan de praat met een kerel die de cricket-wedstrijd op TV aan het volgen was. Even later stelde hij mij voor aan zijn vriendin, welke een Nederlandse vader heeft. Zij stelde me weer voor aan haar broer, en voor ik het wist zat ik aan tafel met 5 bevriendde koppels van mijn leeftijd. Mooi, deze avond had ik WEL contact weten te leggen, en het was dan ook erg gezellig in deze bar. Toen ze van mij hoorden dat ik nog niet precies wist wat ik nu met oud en nieuw (oftewel: de volgende dag) ging doen, nodigden ze mij spontaan uit om bij hen in het huisje te komen BBQ'en. Fantastisch! Nu had ik dan eindelijk een echt plan voor oud & nieuw.

's Ochtends op oudjaarsdag SMS'te ik Peter, de eigenaar van de Tiger Moth. Binnen een paar minuten had ik een SMSje terug: ik moest naar het vliegveld komen voor een vlucht om half negen. Hoewel ik nog wel kon voelen dat ik wat bier gedronken had, haastte ik me naar het vliegveld, want deze kans wilde ik niet laten liggen! Van Peter kreeg ik een 'vintage' leren jas, een muts met bril en een headset (want er zit geen kap op zo'n Tiger Moth), terwijl hij me vertelde dat hij met Ivan gesproken had, en hij zou mij laten vliegen! Een antieke dubbeldekker is wel wat andere koek dan een 'modern' sportvliegtuigje, dus Peter deed het taxien en de take off zelf. Eenmaal in de lucht liet hij het mij ook proberen, en hij raakte niet uitgepraat (door de headset natuurlijk) over de puurheid van het vliegen met zo'n ding. Puur gevoel, langzaam maar wendbaar, wat ik zou moeten kunnen omdat ik zweefvlieger ben... Hij had gelijk: ik hoefde niet eens te wennen aan dit fantastische oude beestje: het was een genot om mee te vliegen. Na een rondje over Wanaka vlogen we boven het meer, waar Peter mij een 'spin' demonstreerde, waarna hij me ook nog trakteerde op een 'low level' vlucht over de rivier, die een paar kilometer van het vliegveld door de heuvels kronkelde. En toen hij zei laag bedoelde hij ook LAAG, wauw! op slechts enkele meters hoogte maakte hij scherpe en (vanwege de lage snelheid) erg krappe bochten om de rivier te volgen. Wat een ervaring! Tenslotte deden we 'samen', dat wil zeggen, ik mocht met hem mee voelen, een touch&go, waarna hij de kist aan de grond zette en terug taxi'de. Ik was door het dolle heen!
Peter besloot mij (wederom) het les-tarief te rekenen, welke de helft goedkoper was: $195 voor het half uurtje vliegen, wat achteraf maar een halve minuut leek.

Na deze nostalgische ervaring bezocht ik 'puzzling world', een centrum vol optische illusies en puzzles. Daarna kocht ik wat vlees en bier, en ging ik richting het vakantiehuisje van de groep -uit Christchurch- die ik de vorige avond had leren kennen. En ze hadden nog meer mensen uitgenodigd: want toen ik daar aankwam stond de inrit vol auto's, en op het gazon stonden 3 tenten. Het was een gezellige avond, we begonnen met een BBQ, waarna er een A0 formaat 'slangen en ladders' uitgelegd werd bij wijze van drankspel... En naar mate de drank vloeide begonnen sommigen steeds meer te uiten hoe mooi ze het vonden dat ze een Nederlander in hun midden hadden. Natuurlijk resulteerde dit in een lesje vieze NZ-engelse woorden, en tegen middernacht telden we samen af, het nieuwe jaar in.
Op nieuwjaarsdag besloot ik naar Omarama te rijden, 's werelds bekendste zweefvliegcentrum. Maar helaas, toen ik daar aankwam, en bij het aangezicht van al die zweefvliegtuigen en enorme hangars spontaan jeuk aan mijn handen kreeg, sloeg het weer om. In het informatiehok werd mij aanbevolen om het half januari nog maar eens te proberen, want na dit slechte weer was praktisch de hele clubvloot weg voor een kampioenschap. Dus ik moet binnenkort nog maar eens terug, maar veel vliegen zal er niet in zitten: voor een vluchtje met berg-instructeur rekenen ze $640 (ca 384 Euro). Dit is voor 2,5 uur, en voor elk uur dat de vlucht langer duurt mag je nog eens $220 neerleggen. Voor een cursus om aldaar solo te mogen vliegen (checkvluchten, omzetten Europees brevet) ben ik 500 Euro kwijt, dus ik beperk me denk ik maar tot EEN vluchtje, puur voor de ervaring.

Diezelfde avond nog besloot ik terug naar Wanaka te rijden (in Omarama was verder niks te beleven), om de volgende dag koers te zetten naar Dunedin. Deze stad ligt aan de andere kant van het eiland: aan de Oostkust. Hier heb ik de laatste 2 dagen van mijn vrije week besteed, en heb de Cadbury's (chocolade)fabriek bezocht, en de Speight's brouwereij. Deze brouwerij is de originele Speight's brouwerij, en verzorgt tegenwoordig de fusten. Het bier wordt hier nog op traditionele wijze, en in koperen ketels gebrouwen. De flesjes en blikjes worden in de moderne brouwerij in Christchurch gevuld. De gids was ook weer zo'n echte Kiwi, vol mooie verhalen, in zijn prachtige accent. Na de rondleiding kwamen we, uiteraard, in het proeflokaal, waar we in een half uurtje tot 40 minuten 5 verschillende soorten Speight's mochten proeven: Dat wil zeggen: zelf tappen, en zoveel glazen als we wilden. Het duurde dan ook maar een paar minuten voordat de stemming er goed in begon te komen, en de gids deed gezellig mee. Een aanrader voor eenieder die in het vervolg een brouwerij bezoekt in de ochtend: zorg dat je goed ontbijt (een rondleiding door een chocoladefabriek is niet genoeg).

Dat was mijn vrije week rond nieuwjaar. Na terugkomst ging ik weer aan de slag op de boerderij, waar ik afgelopen twee weekenden ook weer gemolken heb. Daarom krijg ik nu de maandag en dinsdag (morgen en overmorgen) vrij. Afgelopen zaterdag was de jaarlijkse A&P show in Winton. A staat voor Agriculture, de P weet ik eigenlijk niet... Enfin, het is een groot evenement waarop allerlei soorten vee worden geshowed, met prijzen voor de mooist gefokte rasdieren. Daarnaast zijn er veel stands van bedrijven, zoals John Deere, Stihl, Honda, Suzuki, en allerlei leveranciers voor overige boerderijbenodigdheden. Je kunt je voorstellen dat deze bedrijven interessante dingen tentoonstellen, zoals traktors, motoren, quads, kettingzagen, maar ook dakgoten, verschillende soorten gesteenten (voor het aanleggen van gravel-roads) en zonne-collectoren. Ik heb eventjes gekeken naar de semi finales van de kampioenschappen schapen scheren, wat letterlijk razend vlug ging. Toen ik de wissel zag, snapte ik ook waarom de helft van die 'rednecks' hier met een gereedschapskoffer rond sjouwt: ze hebben allemaal hun eigen scheerapparaat bij zich, met gereedschap, schoonmaakspullen en reserve onderdelen. Er was ook een vrouw met Alpaca's. Deze ehm...schaap achtige dieren schijnen de aller warmste en zahctste (en duurste) wol te leveren. Grappige dieren! Bij een stand van een honingbijen-boer proefde ik het verschil tussen manuka- klaver- ratahoning, en een mix van al deze bloemen. Erg lekker! Sarah, mijn Amerikaanse vriendinnetje uit de internationale groep, was er ook, en moest een aantal van 'haar' stieren, koeien en kalven showen. Ze heeft zelfs een aantal prijzen gewonnen met haar vee! Helaas kwam ik net te laat om het te zien, maar we hebben wel even snel gelunched. Daarna moesten we allebei weer aan het werk, want Sarah moest de dieren klaar maken voor een parade, en ik moest om half drie moest de tweede kudde melken.

Dat was de update tot nu toe! Hopelijk hebben jullie tijd om het hele verhaal te lezen :)

Hou mij vooral op de hoogte van ontwikkelingen in mijn kikkerlandje!!

Groetjes, Michael.

-------------------------------------
Hi there! First of all -even though it's been twenty eleven for two weeks already- a happy and healthy new year!

I got asked for another update, and indeed it was about time.

Like I wrote in my last message, I milked the cows over christmas, and the weekend before. That's why my boss Marcel gave me a week off for new year's !!! On my first free day, a wednesday, I drove off to Wanaka, after borrowing a mattress from my coworker Jono, which fitted exactly in my car. Of which the back seat was folded down obviously. Although I drove the 'Southern Senic route' before, this time it was actually sunny, thus a lot of stops were made for pictures. From Queenstown to Wanaka I took the Crown Range road, which leads over the Cardrona mountains. Beautiful! In the late afternoon I arrived at Wanaka, which is a nice little village with a stunning view over the lake. Around new years' the population of this cute little village quadrupels, and because also in the winter it is a popular resort, the village features some nice bars and restaurants. Unfortunately I was not able to connect to people at Wednesday night, so I just sat alone, and drank my beer.
Next day I drove to the airport, which is located approximately 10 km out from the village. I was advised about the possibility to make a flight in a real Tiger Moth here (a 70 year old biplane). Once I found the company which offers this wonderful opportunity, i was told that there was too much wind to fly the -very old and hence fragile- Tiger Moth. Instead I could make a flight in a Piper Cherokee if I was keen... And keen I was! I managed to book a training flight rather than sightseeing, which enabled me to fly myself, and besides: it costs less. My CPL instructor was Ivan, a genuine Kiwi: friendly and laid back. He asked me for my flight experience, and I told him about my gliding experience, and the selections for KLM flight academy, for which I have made several flights in a simulator. To this Ivan said "oh well, then you can fly the plane yourself, I'll just babysit you for an hour". And that is exactly what he did. Although Ivan did the radio communication for me (the Kiwi's got different protocols -if any at all- regarding this matter and moreover: they spoke fast and in a hardly understandable dialect) and I got to do the flying. Even during the take off Ivan couldn't be bothered to keep his hands (and feet) at the controls, instead he was rattling away about the places we could fly to, and the very hard wind which would cause a lot of turbulence on our way...
In our flight we've seen the nicest views of the lakes and the mountainous area around Wanaka, amongst which Shania Twain's huge ranch/valley. After a while, Ivan offered: "so you are a glider pilot eh, did you do some ridgeflying before?" I told him about my mountain flying experience in the Austrian alps (i.e. only a few flights) and he said: "well, we can do that in this plane too" while he was pointing at a mountain ridge below us, and pulled the throttle back in idle position. A few seconds later we raced down the mountain ridges, and I was amazed to find that we were actually climbing, with a single engine plane with idle engine! The only thing Ivan was doing in the mean time was grinning and repeatingly stating that I should keep the plane at 70 knots (approximately 120 km/h). When I asked him whether he does this a lot, he grinned even more and said: "only once or twice a year, not many people are crazy enough to do this with me". It was hell of a flight, and Ivan even let me do the landing. This time his hands were on the controls, and he assisted me a little bit with flaring, since this is very different from the gliders I am used to. After the flight Peter, the owner of the Tiger Moths, suggested i'd give him a text message first thing next morning, to see whether I could still go on a flight with him - and the Tiger Moth.
That day I visited the New Zealand warbirds museum, which didn't have much planes unfortunately, but it was pretty interesting. I bought an "airline novel" which I just finished now, and enjoyed very much. Also I visited the 'transport and toy museum' which is basically a private collection of everything you can think of considering these two concepts. Halls and hangars full of stuff, so much, and so densely packed together, that it dazzles you and still impresses you at the same time.
That night I went to the pub again, and this time I got in conversation with a guy from Christchurch, who was on a holiday with his girlfriend and a few more acquainted couples. They were all very nice to me, and even invited me to their BBQ the next day (new years eve) at their rental holiday house! This was a very generous and friendly offer, which I of course did not refuse!
On friday morning, 31st of December, I sent a text to Peter, and imediately got a reply: I'd fly with him at half past eight. Although I could still feel the light consequences of the cosey night before, I hurried towards the airport, where Peter provided me with a 'vintage' leather jacket, goggles and a headset. In the mean time he could only speak about the purity of flying these old biplanes. Flying by feeling, not by reading gauges. And since I am a glider pilot, I should try it myself. The take off Peter did himself, because this is very different in such an aeroplane. But once we were airborne, Peter let me control the Tiger Moth, and indeed, what a pure and beautiful feeling! After flying around overhead Wanaka and the lake a bit, Peter demonstrated me a 'spin', and took me for a low level flight over the river. And low level it was! Only at several meters above the water surface he managed to make really steep turns, giving me an absolute thrill! Thereafter he demonstrated me how to land a 70 year old biplane, by performing a touch and go, after which we landed. it was amazing! And since I flew the aircraft myself (too) Peter charged me the training fee again, which was very generous of him.
After this experience I visited 'puzzling world', a centre full of optical illusions and puzzles, which was quite interesting. After that I bought some meat and beer, and went to the BBQ of the Christchurch people I met the night before. The driveway was filled up with cars, and in the yard were some tents deployed, which meant that they invited some more friends. Nice! It was a very good BBQ, with a game of 'snakes and ladders' afterwards, transformed from a chrildrens' to a drinking game. Finally we all counted down towards the new year.
At new years' day I decided to drive to Omarama, the worlds most well known gliding centre. Unfortunately, when I got there the weather turned bad, and I was advised to come back in two weeks, since shortly a contest came up, for which all the club-gliders would be occupied. So I drove back to Wanaka, to head for Dunedin the next day.
Dunedin is situated at the East coast of the South island. There I spent the last two days of my holiday. I visited the Cadbury's factory, and the Speight's brewery. The latter is the original Speight's brewery, which still brews the beer in a traditional way, and in cupper kettles. It is now only responsible for the kegs of Speight's. Bottles and cans are being filled up in the modern (stainless steel) brewery in Christchurch. The guide on the tour was again one of those fabulous Kiwi's, with the most amusing stories, in this beautiful Kiwi accent. Of course, after the tour, we came in the pub, where we could test five different Speight's beers. That is: as much as we wanted. Maybe it would have been wise to take breakfast first...

That was how I spent my week off, after coming back at the farms I attended the milkings again obviously. Last weekend between milkings I visited the Winton A&P show. A stands for agriculture, the p... no one knows... I think it stands for Promotion, since there were a lot of stands of companies like John Deere, Honda, Suzuki, Stihl etc. Imagine the stuff they showed there! Next to that cattle was being showed (amongst which two very cute Alpaca's), and I spent some time watching the sheep shearing contest that was going on. All and all very interesting. Also the people there were interesting, a whole bunch of cowboys, rednecks and farmers all mixed together haha! Also I had a quick lunch with Sarah, my American friend from the international trainee-group. She got to show 'her' (her farms') bull, cows and calfs at the show, and they even won some prizes! Sadly I came too late to see her showing the animals, and I had to go directly after lunch to milk the cows again.
So now I milked for two weekends again, and will have monday and tuesday off.

That's the update until now, hope you enjoyed it, please also keep me updated on developments of your own!

Cheers! Mike.