kepler/riverton/social update

Hallo!
Eindelijk maar toch een update uit Nieuw Zeeland op jullie scherm. Cadeautjes uitgepakt, en pepernoten achter de kiezen? Ik heb er (voor het eerst) niks van meegekregen, maar ik hoop dat jullie er des te meer van hebben kunnen genieten.
Elke keer als ik een van plan ben om 'vanavond' een berichtje te typen, komt er onverwachts iets op mijn pad. Voordat ik dit alles echter van de hak op de tak en door elkaar ga vertellen zal ik beginnen bij mijn meest gedateerde activiteit na het laatste bericht dat ik jullie schreef: niet afgelopen weekend, maar het weekend daarvoor... 27/28 november was dat geloof ik.
Op vrijdag avond at ik bij Marcel en Tania, want manager Simon had het weekend vrij: Marcel en Simon wisselen elkaar elk weekend af, dus beiden hebben ze om het weekend vrij. Omdat ik 'per slot van rekening' op vakantie ben hier, besloot Marcel mij ook vrij te geven. Aiden, zijn oudste zoon kon wel helpen met melken, dus ik moest me maar elders gaan vermaken.Marcel is zelf ook nogal een actief type, en toen ik zei dat ik wel wilde gaan wandelen in de natuur, beval Marcel me aan naar Te Anau te gaan. Dit is aan de rand van the Fiordlands, een nationaal park: een enorm groot en beschermd natuurgebied.
Zo gezegd zo gedaan: Vrijdag avond pakte ik mijn backpack in met wat kleren, zette mijn bergschoeisel in het vet, en rolde mijn slaapzak en matje op, en zaterdag ochtend reed ik richting Te Anau. Iets later dan gepland, want midden in de nacht had ik nog een telefoontje gehad van mijn zusje, en daardoor had ik, nog half in mijn slaap, mijn wekker (mobieltje) uitgezet of zo... Dus ik reed om half 10 'aan' en belde Yvonne onderweg eerst even terug: Ze wilde me vertellen dat ze afgestudeerd was aan de Pabo! Terwijl ik 's ochtends vroeg in de auto zat, was er zodoende op het zelfde moment in Oss, 's avonds laat, een feestje gaande. Enorm trots vervolgde ik mijn weg.
Eenmaal in het VVV van Te Anau vroeg ik wat de mogelijkheden waren voor een wandeltocht gedurende het weekend. De mejuffrouw die mij hielp zei kordaat: de Kepler track! Hmm, volgens mij had ik dat in mijn Lonely Planet gelezen, maar toch eens wat uitleg vragen: de Kepler track is een 3 of 4-daagse tocht van 67 km door het bergachtige landschap van de Fiordlands. 's nachts slaap je in berghutten, en je moet dus zelf een slaapzak meenemen, maar ook al je eten en drinken. Hierop was ik niet voorbereid, maar ach, ik was er nu toch. Dus ik besloot het in 3 dagen te doen: ik houd immers wel van een beetje doorlopen, en dan kon ik dinsdag weer werken. Even Marcel bellen dat ik er maandag niet kon zijn, dit was geen probleem (het bleek dat hij dit al lang verwacht had). Dus maar meteen 'kaartjes' kopen voor die berghutten. In 10 minuten boodschappen gedaan: Mijn eerste meerdaagsse wandeltocht met enkel een rugzak... wat heb je noidg? Eten voor 3 dagen en 2 avonden... wat appels, aardappelen, rode paprika's, 2 halve liter flesjes en een grote fles, en daarbij een pan en een groot mes. Daarmee moest ik het toch wel kunnen rooien, dacht ik. Al met al woog mijn backpack naar schatting zo'n 20 kilo. Achteraf las ik in het foldertje van the Department Of Conservation (ministerie van natuurbehoud) dat het maximaal aanbevolen gewicht van je backpack 30% van je lichaamsgewicht is... dit is voor mij ongeveer 21 kilo...
Half twee 's middags begon ik aan de track. Het eerste uurtje was een mooie boswandeling aan de rand van een prachtig meer (lake Te Anau). Een eindeloos slingerend bospad, met dichte begroeiing van bomen en varens. Drie dagen lang was het nu enkel de natuur en ik. Toen werd het steiler en steiler, en mijn rugzak werd zwaarder en zwaarder... en ik moest nog 2 en een halve dag! Ik kreeg al bijna spijt dat ik er aan begonnen was, maar een ontmoeting en praatje met 2 duitsers, en een Nieuw Zeelandse vrouw gaven me net genoeg energie om de top van de heuvel te bereiken. En toen het uitzicht! De motivatie die het uitzicht met zich meebracht tilde (voor mijn gevoel dan) plotsklaps 10 kg uit mijn rugzak, en ik had ineens nergens meer last van. Adembenemend!
Na nog een tijdje te hebben gelopen, en om de 10 meter stoppen voor telkens nieuwe foto's van het uitzicht kwam ik bij de eerste hut: the Luxmore hut, gevestigd halverwege de gelijknamige berg. De geschatte 6 uur durende tocht had ik in 5 uur gelopen.
Toen ging ik koken: er waren gasfornuisjes en matrassen aanwezig, dat is eigenlijk alles. Dus ik haalde mijn pan, mes en ingredienten tevoorschijn, en realiseerde me toen pas dat een lepel eigenlijk ook wel handig was geweest. Ware het niet om te eten, dan wel om te roeren... Dus er moest eerst worden gezocht naar een flinke tak, waarvan ik mijn eigen lepel heb gesneden.
's Avonds wat gebabbeld met de andere wandelaars. Er waren ongeveer 25 mensen in de hut, en allemaal uit andere landen. Heerlijk! Er waren nog 2 andere Nederlanders: een stel uit Alkmaar. Vlakbij de hut is een druipsteen-grot waar je in kunt klimmen om te kijken, daar heb ik een NZ familie uit Invercargill 'rondgeleid'. De ranger (zie het als een boswachter in de bergen) die de hut beheert, zei dat de zon om 05:45 op zou komen. Omdat ik nog niet vaak een zonsopkomst in de bergen heb gezien besloot ik om maar eens vroeg op te staan, zodat ik een paar mooie plaatjes kon schieten. Zo gezegd zo gedaan, en toen ik dus om half zes ergens halverwege de berg liep met volle bepakking, besloot ik om dan maar meteen door te lopen, de track op. Daardoor was ik om half acht 's ochtends, als eerste en als enige boven op de top van Mount Luxmore. Wederom schitterend uitzicht, en na de nodige foto's te hebben gemaakt bedacht ik me dat niet veel mensen kunnen zeggen dat ze hebben ontbeten op de top van een berg. Dus... Al met al heb ik er een uur gezeten, genoten, ontbeten, en toen bereikten de volgende wandelaars pas de top: 2 Fransozen. Ergo, ik ging verder.
De tweede dag was ongeveer 20 km, maar wel telkens over bergruggen, met uitzicht op... bergen bergen bergen, en ook heel veel valleien, en zowel lake Te Anau als lake Manapouri, beiden even schitterend. 's middags om half een bereikte ik al de volgende hut: Iris Burn hut. op 20 minuten afstand was een waterval, daar heb ik een uurtje gezeten, en werd bijna opgegeten door de zgn. Sandflies (zandvliegjes?) die erg pijnlijk en heel graag bijten. Maar wel mooi! Met je voeten in het water, dat houd je ongeveer 2 minuten vol, het water smelt immers maar een paar honderd meter hoger en enkele minuten vantevoren. 's Avonds gezellig gepraat met vooral Amerikanen, en geleerd dat je voor dergelijke tochten ook speciaal gevriesdroogde voedselpaketten hebt. Inderdaad: die aardappels was een slecht idee. Enorm zwaar, niet te eten, en ook veel te zwaar op de maag. Mooie leer voor de volgende tocht, want ik was inmiddels vastbesloten geraakt dat dit niet de laatste meerdaagse wandeltrip is die ik hier ga ondernemen!
De derde dag bestond vooral uit de afdaling: terug van de bergruggen naar de boomgrens, en ver daaronder, om, weer langs het meer terug te lopen naar Te Anau (waar mijn auto immers stond). Hoewel de meeste mensen het eerste 'uur' van de tocht met een watertaxi doen, en de laatste 2,5 uur met een shuttle-bus, heb ik gewoon ouderwets alle 67 km gelopen. Dan kun je in ieder geval zeggen dat je de hele tocht hebt gecompleteerd!
Nog maar nauwelijks in de auto merkte ik al dat ik toch wel veel had gevraagd van mijn ongetrainde lichaam: 3 dagen lopen op rotsen, stenen en keien, met een veel te zware rugzak om je schouders en lendenen. Bovendien kreeg ik al halverwege de tweede dag enorme pijn in mijn rechter kuit, waarschijnlijk een spier verrekt. Vooral tijdens het dalen kreunde ik het uit, en kon nauwelijks op mijn rechter been leunen. Maar het was alle 'ellende' dubbel en dwars waard, en ik besloot dan ook spontaan om mezelf op 'uit eten' te trakteren toen ik in het dorp een Fiat 500 (jawel, stuur rechts!) zag staan bij een Italiaans restaurant. Dat was het meest verdiende en lekkerste biertje van mijn hele reis tot dan toe. En ook de pizza en tiramisu gingen er vlot in.
Dat was mijn avontuur op de Kepler track: eenmaal terug op de boerderij deed ik uitgebreid verslag aan Marcel en Tania, welke ook uitgebreid genoten van mijn enthousiasme. Dinsdag zou ik weer gaan werken. Maar 's ochtends moest ik eerst naar het dorp (het dichtstbijzijnde dorp is Winton, 20 minuten rijden vanaf de boerderij) om een bankrekening te openen, en een NZ ID-nummer aan te vragen, zodat ze op zowel belasting- als bedrijfstechnisch verantwoorde manier mijn salaris over kunnen maken. Daarnaast heb ik me voornamelijk vermaakt met het naarmaaien van de al fel gehate Schotse Distel, het besproeien van de nog meer gehate Californische Distel met collega Jono (de een rijdt de traktor, de ander hanteert de gif-spuit, dit gat sneller als je hektares van dat spul moet uitroeien) en het uitrijden van Urea (lees stikstof) met de New Holland traktor en 'spreader' (zo'n ding waar ze in NL op dit moment ongetwijfeld zout mee strooien). Bijpassende New Holland pet die ik al een week op mijn hoofd had kwam dus eindelijk tot zijn recht. Daarnaast natuurlijk elke dag weer melken. Tot mijn verbazing gaat dit zeer herhaaldelijke werk niet echt vervelen (volgens Simon wel, na 22 jaar).
Dan afgelopen weekend. Zaterdag was ik wederom vroeg op pad, om wat boodschappen te doen (bier, en zo) toen Marcel me belde: de familie van Rooijen ging naar hun huisje in Riverton. Dit ligt helemaal zuidelijk aan de kust, vlakbij Invercargill. Riverton ligt aan een baai: er een prachtige kustlijn met daaraan talloze 'weekend-huisjes' Vergis je niet: in zo'n "huisje" kun je met 6 personen wonen! Marcel en Tania hebben dit huis zo'n 2 jaar geleden gekocht, naar aanleiding van een of andere Bram Bronsvoort, die opmerkte dat het te koop stond. En ze zijn er nog regelmatig in de weekenden (lees om het weekend) te vinden (behale in het kalfseizoen, dan is het te druk op de boerderij). Tijdens deze zater- en zondag hebben we wat gewandeld over het strand, een BBQ gehad, wat zomerbiertjes gedronken en: ik heb (samen met dochter Shannon) in de zee gezewommen! Shannon zei dat dit de Southern Ocean is, dus je begrijpt: dit was KOUD. Toen we zondag avond vast met 2 auto's terug reden richting Winton (de vrouwen kwamen wat later, in auto nummer 3), bestelde Marcel onderweg friet, en tijdens het wachten konden wij mannen mooi even een pul bier drinken in de naastgelegen pub. Geen probleem blijkbaar, hier op het platteland... Natuurlijk moet ik me verdiepen in de lokale cultuur, dus ik sloeg dit aanbod niet af. Bovendien: links rijden gaat tegenwoordig al voor 95% geroutineerd.
Ook afgelopen week heb ik wat onverwachtte activiteiten ontplooid: dinsdag avond heb ik met Simon (en zijn Italiaanse dubbelloops jachtgweer) kleiduiven geschoten. Marcel Aangezien ik nog nooit een 'echt' geweer had afgevuurd, was ik blij dat we met hagel schoten, zodat ik er nog niet zo slecht vanaf kwam: Zo lang de kleiduiven niet heel erg laag over de grond gingen kon ik ze wel redelijk raken. Marcel was er ook bij, maar omdat hij zijn rechter schouder heeft geblesseerd moest hij met links schieten, dus hij raakte niks. Simon vond dit een goeie oefening voor mij, omdat ik binnenkort 's nachts mee 'moet' konijnen schieten, van achteruit de laadbak van de pick-up truck. Mooi he, dat platteland!
Gisterochtend (voor mij woensdag 8 december) kreeg ik een SMSje van een Deens meisje. Zij werkt op de boerderij van vrienden van Tania, en Tania had haar mijn nummer gegeven. Fie, heet ze. Ze maakt deel uit van een soort programma, als ik het goed begrijp, waarin je stage kunt lopen op een boerderij in Nieuw Zeeland. In totaal zijn er 13 internationalen, en die hebben komen woensdag avond bij elkaar voor een 'pub night'. Of ik zin had om mee te gaan... Erg vriendelijke mensen, de meesten Deens of Canadees (5 jongens, 8 meisjes...), maar ook een Amerikaanse, Zuid Afrikaan, 2 Engelsen, en een Duitse) Ze werken bijna allemaal op koeienboerderijen in deze provincie: Southland (NZ heeft meer koeien dan inwoners), maar eentje werkt er op een bijenhoningboerderij (honey bee farm klinkt dan toch beter). Erg gezellig, in die pub, ik werd met open armen ontvangen, en mag voortaan elke woensdag mee. Het fijne is, dat dit ook bijna allemaal studenten of ex-studenten zijn net als ik: en in NZ om wat te reizen en op een boerderij te werken. Daardoor weten wij precies van elkaar wat een ieder doormaakt: melken, distels rooien, bij een boerengezin leven: en dat schept meteen een hechte band, en roept ook talloze verhalen en anekdotes op. Het lijkt er dus op dat ik mijn sociale leven heb gevonden, voor de tijd dat ik nog op de boerderij ben. Fantastisch! Ik heb me rot gelachen toen een ober mij om een ID vroeg toen ik een biertje wilde bestellen. In NZ moet je 18 zijn voor een biertje, en iedereen die er jonger uitziet dan 25 moet zich legitimeren, zelfs voor EEN biertje in een restaurant (vorige week kocht ik 24 flessen bier en toen vroeg de cassiere, zelf amper 18, mij helemaal niks...). Officieel moeten 'buitenlanders' een paspoort kunnen overleggen, maar met wat acteerwerk en excuses voor het lachen nam hij gelukkig genoegen met een EU rijbewijs.

We hebben hier een extreem klimaat, zoals ik al eens geschreven heb, en vandaag werd dit bevestigd. Ondanks het feit dat het hier zomer is, moest ik vanmorgen (om half zes) een laag ijs van het zadel van mijn motorfiets krabben! Melken doet men met een korte broek en een overal, en op weg naar het weiland om de koeien te halen vroor ik zodoende bijna van de motor af. Gelukkig komt iets over zessen de zon op, waardoor de ochtend wat draaglijker wordt. Nacht/ochtend vorst is hier blijkbaar het voorteken van een mooie dag, want wederom ben ik verbrand (gelukkig had ik de blaren op mijn oren en neus ingesmeerd met mijn tube factor 30). Dit in tegenstelling tot gisteren en eergisteren, waar het de hele dag enorm hard waaide, en motregende.

Voor aanstaand weekend heb ik nog niks gepland, dus wie weet wat er dit keer weer spontaan gaat gebeuren.
Ik zal wat foto's plaatsen, zodat jullie weer nieuwe indrukken krijgen. Dit dankzij extra fotoruimte die ik spontaan kreeg toe-geEmaild: dank u Sinterklaasje!

Tot vlug, en houd me vooral per e-mail op de hoogte van de dingen die in NL plaats vinden! Ik doe mijn best om af en toe wat tijd vrij te maken voor internet, tussen het werk en de late avond-malen van Nicole door.

Voor nu: doe voorzichtig in de sneeuw! Groetjes Michael

-------------------------------------
Hi there! Finally i found some time for another update on my activities here in NZ.

In the weekend of November 27/28 I walked the Kepler track, a 3 day tramp in the Fiordlands. Barely prepared, i only took a backpack and my tramping shoes, i drove off to Te Anau, as my boss Marcel recommended me to have a look there. The lady at the tourist information knew exactly what to do: walk the Kepler track. It sounded very simple, and afterwards i read in the brochure of the Department Of Conversation that some training and good preparation is recommended. I had none of the former, and about half an hour of the latter. Groceries in ten minutes, as i had to bring all my food for 3 days (and 2 nights at the mountain huts) and although i thought of a cooking pot and a big knife, of course i forgot to buy a spoon...(carved one out of wood though). The track is amazing! after a steep and tough climb, the view alone is enough to motivate you to continue. An amazing walk over mountain ridges, with views over lake Te Anau, lake Manapouri, distant mountains and near valleys. The second day i got up early to see the sun rise, and had breakfast on top of Mt Luxmore, since this seemed to be the perfect spot for such an event: I was the first and only one to reach the top for an hour after all! The third day the track descended back underneath the treeline, and when i finally ended the last of the 67 km i was obviously wasted. Therefore i took myself to dinner in an Italian restaurant. After reporting about my adventurous weekend at the farm, it was time for me to apply for an IRD number and a bank account, to be able to receive my wage. Next to that, i spent my week with the usual: chipping and spraying thistles in the paddocks, milking cows, and some traktor work.
Last weekend, Marcel invited me to come over to his house in Riverton. The town of Riverton is located at a bay, which features a very nice coastline full with stoney beaches, and rocks in between. We had a BBQ, and i took a swim in the Southern Ocean with daughter Shannon. Although Shannon didn't seem to be bothered, i was freezing my ass of in that water!
Last week i've been shooting clay targets with manager Simon. I could use his double barrel shotgun. Fortunately we used pallet shells, so i didn't miss a lot of targets. After all, i never fired a 'real' firearm before.
Yesterday i got a text message from a trainee of a nearby farm. Our 'boss farmers' are acquainted, and therefore she got my number. Her name is Fie, she's Danish, and she's one out of a group of 13 trainees, all working on regional farms in this area. They gather each wednesday in invercargill or winton for a pubnight. And she invited me to join. How brilliant! It was really nice meeting all these people, most of them Canadian and Danish. Also, most of them are internationals, students or ex students like me, and work on dairy farms! This means that i emediately had a bond with those people: we all seemed to know exactly what every one of us is going through every day again, controlling weeds, milking cows, living with Kiwi farmers. That of course brought epic stories about what we all experienced so far. Finally, i seem to have found a social life outside the farm haha!
Which doesn't mean that i don't like the farm: The people here are really nice and milking cows doesn't get boring (yet) really in my opinion (*according to Simon it does, after 22 years).
This morning i had to remove a layer of frost from the seat of my motorbike, which is apparently normal in NZ summer: it's the sign for a beautiful summer day. And that it was, although i froze my ass of (again) this morning before sunrise, this afternoon i got sunburned again...
For next weekend i don't have any plans yet, i might have to help milking, or maybe something else comes onto my path (unexpected, like all the other events described previously haha!)

Any way: keep me updated about events in your area by e-mail! I'll try to acces the internet every week (or maybe 2...)

Cheers!! Mike.